Het gras van de buren

Nog een week te gaan en dan is het zover: het einde van het jaar vrijwilligerswerk in Spanje! En blij ben ik als dat moment daar is, want het is niet altijd even leuk en makkelijk geweest (hoewel ik daarover hier in mijn verhalen niet al te veel heb laten merken ;) ) Maar een mooie en bijzondere ervaring was het tegelijkertijd, en trots ben ik wanneer ik het afgemaakt heb. Hier nog even de laatste gebeurtenissen, zodat het weer net lijkt alsof ik hier alleen maar op vakantie ga, en dan zit ik binnenkort gewoon weer een lekker speciaalbiertje te drinken terwijl de Nederlandse regen en wind buiten tekeer gaan…

Het lekker warme Spaanse klimaat… het klinkt als zo’n fijn vooruitzicht als je met kippenvel op je armen in je koude kikkerlandje aan het wegdromen bent… totdat je een paar maanden de binnenlandse Spaanse zomer hebt ervaren (en je lachend je hoofd schud als je leest over noodmaatregelen in Nederland vanwege enkele dagen hittegolf). Dag in, dag uit, week in, week uit, maand in, maand uit, temperaturen tussen de 35 en 40 graden, weer plakkend van het zweet zo gauw je de douche uitkomt, je vrije uren doorkomen met binnen blijven en zo weinig mogelijk bewegen, elke dag machteloos hopen op een paar druppels… en waarschijnlijk zit ik straks toch weer in de Nederlandse winter vloekend en tierend op de fiets zonder gevoel in m’n vingers en tenen denkend: misschien was dat Spaanse klimaat toch niet zo erg… iets met het gras van de buren…

Begin juni vertrok ik voor een vakantie in Portugal. Een vlucht naar Porto bracht me in een van de meest sfeervolle steden waar ik ooit geweest ben. Een eeuwenoude romantische binnenstad die vanaf de, met vissersbootje bevaren, meanderende rivier Douro de heuvels opklimt via smalle, kronkelende straatjes. En heerlijk was het om mensen weer Portugees te horen praten en het zelf weer te proberen, een taal die me een stuk beter ligt dan Spaans. De derde dag in Porto ben ik naar het Primavera Sound Festival gegaan, een kleinschalig indie festivalletje. In de rij voor de toilet ontmoette ik Marta, die zich over me ontfermde toen ze hoorde dat ik alleen op het festival was. En zo was het relaxte dag met goed gezelschap, bands en bier.

De volgende dag ben ik met een gehuurde auto naar het enige nationale park van Portugal gereden: Peneda-Gerês National Park. Wandelen in de bergen, skinnydippen in het stuwmeer, aan het einde van de dag een lekker koud biertje drinken op het terras van de camping en dan lekker slecht slapen op je leeglopende zelf-opblaasbare matje… het is allemaal genieten! Vervolgens ben ik via slingerende binnenweggetjes doorgereden naar de vallei van Rio Douro, waar de druivenvelden van de beroemde Portwijn op de steile bergflanken pronken. Na een overnachting in het oude stadje Lamego ben ik doorgereden naar de kust om de Atlantische oceaan nog even te begroeten, voor ik de auto weer in Porto af moest leveren.

De trein bracht me die dag verder naar Lissabon, waar ik een Braziliaanse vriend op ging zoeken. Lissabon maakte gelijk al een typisch indruk op me toen ik tijdens de wandeling van het treinstation naar het huis van Allan 7x werd aangesproken met de vraag of ik “marihuana, cocaine or other sweet stuff” wilde. De vrouw van Allan, Grasiane, was ook op bezoek vanuit Brazilie, en samen hebben we Lissabon verkend. Ook Marta van het festival heb ik daar nog even ontmoet en heeft met de “partying spirit” van de Lissabonaren (?) laten zien op de met mensen overladen straten en knallende muziek. Na nog een regenachtig dagtripje naar het historische stadje Sintra was het weer op naar m’n volgende bestemming: de Algarve.

Albufeira, om precies te zijn… overladen met Britse toeristen had ik het snel gezien met het stadje zelf, maar een wandeling langs de kust bracht me langs de prachtige kliffen en verlaten strandjes (als je maar ver genoeg doorloopt en bereid ben wat te klimmen en klauteren). Mijn laatste stop in Portugal was Faro, waar een ferry me naar het meest zuidelijk gelegen eiland en moerrassig natuurgebied van Portugal nam, en ik een kilometerslang strand met maar een handvol mensen hoefde te delen.

Ik dacht ook nog even een bezoekje te doen van een paar dagen aan Sevilla aan het einde van m’n vakantie, maar zo gauw ik daar aankwam wist ik al dat ik daar geen enkel plezier ging beleven met de onhoudbare hitte. De volgende dag nam ik de bus naar de kust- en oude hoofdstad Cadiz. Daar was het een stuk beter vertoeven met een onstpannen sfeer en het wat frissere kustklimaat. Uiteindelijk moest ik toch weer terug naar Sevilla, en vandaar had ik nog een heerlijk comfortabele nachtbusrit voor de boeg voor ik weer ik in Alicante arriveerde… Portugal: check!

M’n weekenddagen beginnen tegenwoordig vrijwel standaard met een bezoekje aan mijn grote liefde Merida. Tijdens de rustpauzes van onze romantische ochtendwandelingen kwijlt ze me lekker onder en verwen ik haar met een lekkere snoepjes. Het afscheid blijft dan ook altijd moeilijk als ik haar weer achter moet laten in het hondenasiel.

In juli waren Gert en Lotte en de keuters Line en IJtzen in de buurt op vakantie, en ben ik in m’n weekend naar Denia afgereisd om mee te genieten van hun kuuroord aan de zee. Line wist natuurlijk al gauw met haar superblaaskracht me het zwembad in te blazen, terwijl IJtzen tevreden toe lachte. De volgende dag hebben we nog een bezoekje gebracht aan Primadomus en konden Line en de aapjes elkaar bewonderen.

Om nog even m’n aller-aller-laatste vakantiedaagjes op te maken heb ik begin augustus nog een kort tripje naar Ibiza Party-eiland gemaakt. En geloof het of niet, feestbeest als ik ben zoals iedereen me kent, heb ik geen party gezien. Maar lekker Paulaner en Leffe drinken met Jara en chillen op het strand maakte het niet minder fijn.

En nu bijna weer terug in Nederland, waar het gras voorlopig weer even groener is…

Tot snel!