Beestenboel

Soms vraag ik me af of de tijd op sommige plaatsen af en toe niet gewoon een paar minuten overslaat als je even niet oplet, want de tijd blijft vliegen…het is een raar idee dat de 3 maanden van de hoofdzakelijke reden dat ik hier ben, m’n stage, al verstreken zijn. Langzamerhand begin ik het ook niet zo erg te vinden, want het leven zonder droge witte wijn, brie, privacy en grappen ‘als 2 weken geen warm water uit de douche’ begint toch m’n comfortabelheidsgevoel hier aan te tasten, zoals de ongelooflijke hoeveelheden suiker in de voedingsmiddelen hier m’n tanden beginnen aan te tasten. Wat het leven hier dan wel weer voor een groot deel compenseert is het feit dat ze hier niet aan kerstmuziek doen…wat een heerlijkheid...geen gejammer van Mariah Carry, geen George Michael met z’n “vorige kerstmis heb ik je m’n hart gegeven, en de volgende dag gaf je het weer weg”… wat een verademing.

Ok, waar heb ik me nog meer mee bezig gehouden behalve de laatste lange dagen muisarmen en staarogen opwekken met m’n computerwerkzaamheden op de uni…2 weken geleden ben ik 2 dagen met Yhasmin het koloniale stadje Tiradentes gaan bezoeken. De trip begon erg voorspoedig met een busrit van 70 km die “slechts” 3 uur duurde omdat de mensen het hier blijkbaar niet handiger vinden om met z’n allen bij één bustop te wachten om in- of uit te stappen, maar in plaats daarvan allemaal 100 meter van elkaar vandaan gaan staan, zodat eer de bus een snelheid heeft bereikt om z’n rit in de 2e versnelling te vervolgen, weer mag afremmen om de volgende passagier op te pikken…frustrerend. Het was een mooi stadje, naja, eigenlijk was het meer een dorpje, want na een paar uur rondwandelen hadden we alles wel gezien. Tiradentes was een belangrijk stadje op de vroegere goudroute, vanwaar het goud verder werd vervoerd naar Paraty en Rio de Janeiro, om het af te schepen naar Portugal. Vooral Igreja de Matriz, de grootste kerk van Tiradentes, was erg mooi en was helemaal versierd met gouden ornamenten.
Afgelopen week ben ik met Allan, student aan de UFLA, naar het noorden van de staat Minas Gerais gegaan voor een week veldwerk in m’n onderzoeksgebied. En hoewel de roadtrip tot aan het stadje Januária nog soepel verliep op de geasfalteerde weg, was het vanaf daar nog 4 uur cruisen op een aarden weg ‘in the middle of nowhere’. Het werd helemaal interessant toen een wolkbreuk losbarstte en de “weg”veranderde in een rode kolkende rivier, waar we als zalm tegen in moesten glibberen en glijden. Ondertussen kreeg ik te horen wat voor beesten er allemaal leefden in dit gebied: spinnen, schorpioenen, panters, alligators, slangen van 10 meter…slik. Eenmaal aangekomen bij het huis waar we verbleven begon de hel van de muggen (en overige insecten van schrikbarende grootte), wat een verschrikking. Voor het huis lag een meer waarvan werd verteld dat er alligators in zaten, waar we ’s avonds dus ook een kijkje gingen nemen met de bewoner van het huis. Op een gegeven sprong er iets op uit het water 10 meter verderop, waardoor ik me een ongeluk schrok…dat bleek dus zo’n schatje te zijn, maar meer dan het opspetteren van water heb ik eigenlijk niet gezien. De bedoeling van m’n veldwerk was om Cerrado (Braziliaanse savanne) te karteren, maar dat bleek uiteindelijk erg moeilijk te zijn door de ontoegankelijkheid van het gebied en het feit dat er vorig jaar grote delen van Cerrado zijn verwoest door brand, dus ik zal er voor m’n verslag wel weer op de welbekende creatieve wetenschappelijk manier een mooi verhaal van zien moeten te breien. Naast de vreemde beesten werden de dagen gekenmerkt door heel veel regen, wat Allen erg leuk vond om over moddergladde wegen te scheuren. Het was natuurlijk wachten op het moment dat het een keer misging, en dat gebeurde met stijl toen op een gegeven moment de achterkant van de auto uitbrak en we prachtig modderdansend 180 graden draaiden en de laatste paar kilometers op de kilometerstand tot een schitterende nul werden gebracht door een paar gniffelende bomen.
Na 2 dagen vertoefd te hebben in de wereld van de muggen, vertrokken we weer richting de relatief bewoonde wereld, Januária. De dagen daarop zijn we nog naar een waterval geweest en hebben we 3 grotten bekeken, waarvan er 1 alleen toegankelijk was voor onderzoek, en ik dus erg bevoorrecht was om dit te mogen aanschouwen. Bij deze grot waren ook rotstekeningen te zien, die naar schatting 10.000 jaar oud zijn, was erg indrukwekkend. En daarna begon de lange weg weer terug richting Lavras, waar ik gistermiddag weer ben aangekomen.

Mjaaa, dat was het weer en dit zou wel eens m’n laatste waar-ben-je-nu-berichtje kunnen zijn voor ik weer terug ben in Nederland. Nog slechts iets meer dan 2 weken en dan mag ik Miriam opwachten in São Paolo en beginnen we onze reis door Brazilië, waar ons strand, watervallen, grotten, moerassen en heel veel meer te wachten staat. Iedereen hele fijne feestdagen gewenst!! En tot snel,

Groetjes,
Mark

(ps: wist je dat Brazilië waarschijnlijk een Nederlandse kolonie was geweest als de West-Indische Compagnie in de 17e eeuw niet te gretig en strikt was geweest, had m’n taalprobleem toch een stuk makkelijker gemaakt;))