Sja, Brazilië...

“Zo zijn er weer een paar weken verstreken…en ik kan je vertellen dat het meest ongelooflijke is gebeurt. Ik zit hier aan de andere kant van de wereld, waar de seizoenen voor het gemak even van plaats zijn verwisseld, waar de taal me om de haverklap me over m’n tong laat struikelen, waar de logica van de mensen vaak overeenkomt met onlogica van onze oude vertrouwde westerse samenleving…en ik zal je nu het meest ongelooflijke van alles vertellen…en dat is…dat er niks vreemds gebeurd is. Niet aangeschoten off-road in een kever gereden waar bijna alle knoppen en hengels van af vielen, geen Woody Wood Pecker die boven op een auto zijn lach laat gieren om voor een plaatselijke politicus stemmen te winnen, niet ’s ochtends om 6 uur van Circuito naar huis gereden worden door een bezopen braziliaan, die zoals het lijkt zigzaggend denkbeeldige pionen probeert te ontwijken, terwijl hij een lang pleidooi houdt over het feit dat hij niet leuk vind dat hij in elk land dezelfde naam heeft (en ik gierend van het lachen op de achterbank lig). Nu vraag ik me alleen af het komt. Misschien omdat er daadwerkelijk niets is gebeurd. Misschien omdat m’n geliefde Lenke en Vladka een paar weken elders aan het vertoeven waren en ik was opgescheept met het stelletje Jut en Jul (de 2 nieuwe Slowaakse vrijwilligers), waar nog minder aan te beleven is dan een etmaal non-stop naar een playmobiel kijken. Of misschien is het omdat ik gewoon gewend raak aan deze wereld.”

Dat was m’n verslag tot aan een week geleden. En terwijl de avonturen ver te zoeken waren, ging het normale studieleven door: met veel gestress op de deadline-dag (wat uiteindelijk voor niks bleek te zijn) m’n superdupertjizzldizzl-wat-professioneler-lijkt-dan-het-werkelijk-is artikel afgekregen en opgestuurd naar Natal, God’s boodschap over Soil Moisture weer verspreid tijdens m’n presentatie en soort van onderzoeksvoorstel geschreven voor m’n onderzoek. En het mooiste van allemaal is dat, hoewel ik even bang was of ik me daadwerkelijk wel in Brazilië bevond, aangezien alles voor m’n stage redelijk goed geregeld leek te zijn, ik na een gesprekje met Passarinho vandaag te horen heb gekregen dat de bestelde radarbeelden waarschijnlijk niet (op tijd) gaan komen. Dit betekent dat het “interferometry” gedeelte van m’n “polarimetric SAR interferometry”-onderzoek niet mogelijk is, wat vervolgens inhoud dat het grootste gedeelte van de besteedde tijd aan m’n stage tot nu toe voor niks is geweest…nice (waarbij ik wel even moet zeggen dat dit buiten de schuld van Passarinho of de universiteit om is). Ach ja, om het maar van de positieve kant te bekijken: het maakt het onderzoek een heel stuk eenvoudiger (misschien dat ik het nu wel ga begrijpen ;)), ik ben nog steeds in Brazilië en de zon schijnt….

Afgelopen vrijdagnacht was het weer hobbelen-bobbelen in de ônibus onderweg naar Taubaté om een nieuw bezoekje te brengen aan Yhasmin. Zaterdag naar een oom en tante van haar gegaan voor een bbq, en barbecueën kunnen ze hier…wat een vleesfestijn weer op het continent van de carnivoren. Het eindigde in een spel waarbij 1 persoon een film moest uitbeelden en de rest het moest raden, wat vooral heel soepel verliep toen ik “6th sense” moest uitbeelden, maar ik niet wist hoe de film in het Portugees heette. Dus terwijl het blijkbaar allang geraden was stond ik nog steeds m’n uiterste best te doen om de geest in me naar boven te halen… Zondag was het chillen op de bank met filmpjes op de tv, terwijl het buiten aan het gieten was.

En zo zijn er morgen inmiddels al weer 2 maanden voorbijgegaan…

Fijne Sinterklaas allemaal, doe hem de groeten!!
Groetjes,
Mark