Hard aan het werk...meestal tenminste...

Ik begin te geloven dat ik jullie langzamerhand een misvormd beeld begin te geven van mijn leven hier in Brazilië en over Brazilië zelf, nadat ik van veel mensen de vraag krijg of ik ook serieus nog wat doe hier. En hoewel mijn verhalen tot nu toe op waarheid zijn gebaseerd, word het volgens mij tijd ook eens te vertellen wat ik doe hier en bovendien een keer een kritische blik te werpen op de minder mooie kanten van dit land.

Om jullie gerust te stellen dat ik hier niet alleen maar voor de lol zit, kan ik jullie vertellen dat ik doordeweeks gewoon elke dag van half 9 tot 5 op de universiteit zit. ’s Ochtends is het een uur lopen naar de uni, en om die tijd efficiënt te gebruiken luister ik tijdens deze ochtendwandeling naar m’n Portugees audio-lessen en dit proces van als een idioot over straat hardop de zinnen van m’n virtuele Portugeesleraar nazeggen word weer herhaald als ik weer naar huis wandel. Naast m’n gewone stage-project ga ik nu ook tussendoor ook nog even een paper schrijven voor een congres in Natal (het noordoosten van Brazilië), dat plaatsvindt in april. In het paper ga ik verschillende filters vergelijken die ruis in radarbeelden proberen te verminderen. En aangezien de inlever-deadline op 17 november ligt heb ik welgeteld 11 dagen (op het moment dat ik dit schreef) om me even in te lezen, data te verwerken en een verslag in elkaar te flansen…oelala!! Maar wie weet, als m’n paper geaccepteerd word en ik een poster mag presenteren op het congres (…en ik nog wat centjes op m’n rekening heb staan), kan ik april misschien wel weer naar Brazilië.

…zon, palmbomen, cocktails, pils, muziek, dansen, vrouwen…ik geloof een redelijke samenvatting van m’n verhalen over Brazilië tot nu toe. Maar naast dit mooie leven hier bestaat er ook een andere kant van het verhaal. Om te beginnen, de steden zijn eigenlijk per definitie lelijk. De grote steden bestaan in het centrum voornamelijk uit moderne hoge flats en daarbuiten is het een en al armoede. In de kleinere steden (zoals Lavras) is er hier en daar wat Barok bouwstijl te vinden, maar bestaat het verder vooral uit kleine huizen, die naarmate je je verder van het centrum verwijdert steeds meer beginnen af te brokkelen en eindigen in iets dat meer gemeen heeft met hutten dan huizen. Daarbij komt dat overal op straat vuilnis ligt en er meer zwerfhonden zijn dan huishonden. De natuurlijke landschappen zijn vaak vervuild of worden afgegraven voor ertswinning, en bossen worden gekapt zonder ergens rekening mee te houden, want de mensen geven hier gewoon geen mallemoer om het milieu. En hoewel de mensen weinig geld hebben (om bijvoorbeeld hun huis op te knappen), word er wel regelmatig een nieuwe auto of motor gekocht, omdat dat om de “status” gaat, waarbij het niet uitmaakt hoe slecht die auto voor het milieu is. Nu komt dit allemaal wel weer heel negatief over, maar op een rare verdraaide manier heeft dit juist ook weer z’n typische Latijns-Amerikaanse/Braziliaanse charme. En samen met de ontzettend vriendelijke mensen en alle overige vreemde Braziliaanse onlogica is het een unieke ervaring om dit allemaal mee te maken.

Laat ik dan maar even verdergaan met weer een leuk verhaal zodat we allemaal met een tevreden gevoel, oogjes dicht en snaveltjes toe weer naar bed kunnen gaan. Anderhalve week geleden heb ik in het weekend de 8 uur durende busrit afgelegd naar Taubaté, 150 km ten oosten van São Paolo, om Yhasmin weer te kunnen zien. Ze woont samen met haar opa, oom, tante, zus, broertje en nichtje in een vrij klein huisje (voor onze maatstaven althans), waarvan de dakbedekking voornamelijk bestaat uit golfplaten, en ik als ik aan de doucheknop wilde draaien steeds een stroomschok kreeg, hahaha, geweldig!! De familie was ontzettend lief en het leverde weer regelmatig hilarische situaties op als ik weer niks begreep van wat er gezegd werd en ik met een mond vol tanden glimlachend m’n hoofd stond te knikken. Zaterdagochtend ben ik met Yhasmins zus en broertje de stad en de enorme markt gaan bekijken, en ’s middags was er een soort studiefeest bij een zwembad met een bbq en veel drank, voor de mensen die volgend jaar hun ‘graduate’ (vergelijkbaar met onze Bachelor) gaan halen. En terwijl er steeds meer mensen in het zwembad werden gegooid en er steeds meer lamme mensen onder de tafel verdwenen tijdens de drankspelletjes heb ik zo ook al veel studievrienden van Yhasmin leren kennen. Zondagnacht heb ik de nachtbus terug naar Lavras, via São Paolo, genomen, om de volgende ochtend vroeg weer op de uni aan de slag te gaan.

Afgelopen weekend stond er weer een mooi plan in m’n agenda: Yhasmin had geregeld dat we in een huis konden verblijven van een vriendin van haar in Ubatuba, een stadje dat volgens velen ligt aan een van de mooiste stukken kust van Brazilië. Vrijdagnacht vertrok ik eerst naar Taubaté, en vandaar vertrokken Yhasmin en ik de volgende ochtend naar Ubatuba. En ’s middags lagen we dan aan een strand, waar de bergen in de zee verdwenen en de eilanden verderop hun kop boven water uitstaken. ’s Avonds uit eten met uitzicht op de bergen en de zee, rondhobbelen op de markt en eindigend met cocktails, een live-salsaband en een mooie brasileira naast me…hmmm, volgens mij begin ik m’n voorgaande pleidooi over m’n harde werken weer redelijk ongeloofwaardig te maken… Anyway, de volgende dag was het lekker even uitslapen, voordat we weer naar een ander schitterend strand vertrokken, waar verder bijna geen kip te bekennen was. We waren alleen zo handig geweest om onze zonnebrandcrème te vergeten, dus langzaam maar zeker namen we kleur van de plaatselijke garnalen. ’s Avonds hebben we het meest overheerlijke, gigantische broodje hamburger van dit universum gegeten op de markt…(werkelijk waar…als er een moord voor nodig zou zijn…) en zoals het hoort van een dag strandliggen lagen we om 10 uur compleet uitgeput en aangebrand in een coma.

Dat was het dan weer, tijd om weer m’n bedje op te zoeken in m’n eigen huisje (ik zit nu in het huisje van de Slowaakse meisjes, omdat in mijn huis de elektriciteit al een paar dagen niet werkt…sja…wat kan ik zeggen…Brazilië). Oja, binnenkort heb ik waarschijnlijk internet op m’n laptop in m’n huis…maarja…binnenkort…wat kan ik zeggen…het is Brazilië ;).

Groetjes allemaal,
Mark