Do the monkey dance!!

En zo zijn er al weer twee maanden om… Terwijl de zomer overdag hardnekkig vol blijft houden, gunt de nacht de kou ook wat speeltijd. Maar dat is de chimpanzees om het even, want zelfs bij 30 graden rollen Babsie, Peggy en Wilma zich nog regelmatig op in hun dekentje… de subtropische oerwoud temperaturen circuleren nog steeds in hun wilde bloed, denk ik.

Na 2 maanden is het gewone ritme er hier ook in gefietst. Alle werkzaamheden onder de knie, de apen kennen mij, en ik ken de fratsen van de apen… althans, dat denk je dan, todat je even een andere kant op kijkt, Patrick zijn mond vult met water uit de drinkfontein, en in een boog stralen water precies in m’n gezicht weet te spugen. Wat ik verkeerd heb gedaan weet ik niet, maar de boodschap was duidelijk: doe het niet nog een keer!

Inmiddels heb ik ook mijn ontgroenings-aap-ontsnappings-nachtmerrie gehad. Iedere werknemer heeft er eentje, volgens dierverzorger Pedro. Bij mij in de hoofdrol: Antoine, de chimp. Het verhaal is als volgt… mijn huis grenst zich direct aan het buitenverblijf van Antoine, met alleen een raam ertussen. Pedro deelt me mee dat iedereen van Primadomus het weekend weg is en dat ik op de apen moet letten. Maar als er een probleem is kan ik altijd bellen en komen ze direct terug. Zo gauw iedereen het huis verlaten heeft, begint Antoine te bonken op het raam. Na een poosje begeeft de ruit het en komt Antoine naar binnen. Uiteraard neemt niemand de telefoon op als ik probeer te bellen. Doodsbang in afwachting van de aanval van de levensgevaarlijke, ijzersterke chimpansee, komt Antoine steeds dichterbij… Maar, als ik geen kant meer op kan, opent Antoine zijn armen en begint te knuffelen… In het echt zijn we ook maatjes, en moet ik me inhouden als Antoine me uitdaagt om mee rondjes te rennen langs de omheining (want het is de bedoeling zo weinig mogelijk mens-aap contact te hebben).

De groep van Jamal, de bavianen, is een paar dagen geleden naar de dierentuin in het noorden van Spanje vertrokken. Dubbele gevoelens hierbij overheersen. Het was mooi de dieren te zien, met blaffende kreten die we maar niet konden imiteren. Echter, het schoonmaken van de verblijven was te smerig voor woorden.. man, wat kunnen die beesten schijten. En als je dan met een doekje van die lekkere fletsen diarree aan het wegpoetsen was, dan vlogen de (water?)spetters van het doekje soms in je gezicht. De eerste reactie is dan je gezicht afvegen, maar dan bedenk je je dat je handschoenen aan hebt die net in het schoonmaakwater hebben gezeten, waar het schuim inmiddels van af is door de resten poep en plas in het water… gatverrepielekes… Maargoed, het hoort er allemaal bij!

Dit jaar bestaat AAP Primadomus 5 jaar, en om dit te vieren worden er verschillende activiteiten georganiseerd. Een daarvan is een soort van expositie met uitvergrote foto’s van de dieren in het cultuurhuis, Casa de la Cultura, van Villena. Toen Berta (van de communicatie van Primadomus) me de uitvergrote foto’s liet zien was ik stiekem wel een beetje trots toen ik zag dat verschillende van mijn foto’s gebruikt waren en mijn naam er als fotograaf onder stond!

Maar er is ook een leven buiten werk, en zo ging ik 2 weken geleden naar een klein plaatsje aan de kust in de buurt van Cartagena, genaamd Los Alcazares, voor een kleine week “on-arrival training” voor EVS-vrijwilligers in de regio. Met 23 mensen van een stuk of 15 nationaliteiten kregen we “spelenderwijs” informatie over het leven als vrijwilliger. Om eerlijk te zijn was het voor mij vrij nutteloos, maar desalniettemin heel leuk om met de andere vrijwilligers een beetje lol te maken. En met natuurlijk in de avond de nodige cervezas in de kroeg en op het strand. Ik was de minste niet toen een van de vrijwilligers ‘s nachts vroeg wie er zin had om mee in de zee te gaan zwemmen. Uiteraard kan nachtzwemmen maar op een manier, en dat ter groots vermaak van de 21 achterblijvers, toen mijn inmiddels toch wel redelijk gebruinde lichaam zich afstak tegen m’n maanweerkaatsende, verblindende, spierwitte achterwerk.

Daarnaast heb ik ook nog twee nieuwe weekendbezoekjes gebracht aan Alicante, om m’n band met de Middelandse zee weer wat aan te sterken en wat drankjes te nuttigen met de mensen van het dubieus genaamde X Hostel, waar ik al word herkend als “the monkeyboy” als ik binnen kom lopen (in ieder geval beter dan m’n bijnaam bij Primadomus: “old drunk man”). Ik zal gelijk nog even vertellen over de laatste mooie ervaring op het strand in Alicante. Het vakantiegeld van de laatste maanden werken was op m’n rekening gestort, en ik had mezelf al getrakteerd op een nieuwe ultralichte trekkerstent. Toen een aziatisch vrouwtje op het strand vroeg of ik een massage wilde vond ik dat dat er ook nog wel van af kon. Halverwege de massage komt er een ander massage-vrouwtje langs lopen en roept waarschuwend “Policia!!”. Plots stopt mijn massage vrouwtje met masseren en doet net of ze gewoon naast me aan het chillen is… dat doet je afvragen… en ik schoot in de lach…

Niet geheel op chronologische volgorde, maar heel heel heel soms is er ook nog wat te beleven in Villena. Zo werd er zowaar een Oktoberfest gevierd, waar Paulaner geschonken werd, en wie kan daar nu “nee” tegen zeggen (ik vraag me trouwens af waar m’n bijnaam vandaan komt…). Het mooiste van uitgaan met vrijwilligers die met apen werken (en een tikkeltje gestoord zijn) is dat ze hun beste apendans (inclusief geluiden) op de dansvloer laten zien. Blijkbaar wordt dat niet als universeel normaal ervaren als blijkt dat iedereen naar je begint te kijken alsof je gek bent…

En dan wordt het zo langzamerhand tijd om er een einde aan te breien. Ik wens jullie allemaal het beste! En tot het volgende verhaal, met ondere andere m’n aanstaande tripje naar Valencia!!

Groetjes,
Mark