Summer is coming

Een nieuw seizoen, een nieuw berichtje… winter is voorbij, lente heeft de spaanse zon even samengevat in twee weken, en nu is de zomer gearriveerd!! Een vrij abrupte stijging van temperaturen heeft gezorgd voor een langzame fysieke aanpassing, en ik begrijp weer een stukje beter waarom de siesta nog steeds een traditie is hier. Inmiddels zijn de laatste maanden ingegaan en de routine op de resocialisatie afdeling van de Berberapen zit er ook aardig in. Ik weet wie de meest grijpgrage apen zijn en ik weet welke doerakjes de langste armen hebben. En de berberapen weten ook wat beter wat voor rare aap er door hun gangen heen loopt en hoe je die het beste in de maling kunt nemen (gewoon, omdat het kan…). Daarnaast ben ik ook net, in navolging van m’n mede EVS-vrijwilliger en huisgenote Anouk, begonnen met zo nu en dan een handje te helpen in het dierenasiel Protectora in m’n weekend. Tot nu toe voornamelijk met het mee uit wandelen nemen van honden, en een keer met het meehelpen schoonmaken van de hokken. Het is een dolle boel met rond de 300 honden, allemaal blaffend en springend om aandacht, terwijl je met de waterslang de compleet met stront bedekte betonnen ondergrond probeert schoon te spuiten.

In maart stond een twee-weekse vakantie op de agenda, met verschillende plannen en ontmoetingen met verschillende mensen rondom Madrid… totdat bleek dat het toch allemaal niet zo ging lopen als ik had gedacht… Opeens had ik twee weken vrij zonder plannen, en moest ik een alternatief verzinnen. Gelukkig vond ik goedkope vliegtickets naar Ibiza, waar Jara, oud-kamergenootje en vijwilligster van Primadomus, naar terug was verhuisd. Partytime op Ibiza dan maar… of niet, en gewoon lekker hiken langs de schitterende kliffen die het eiland omringen en na wat biertjes gedurende het daglicht rond bejaardentijd uitgeput in slaap vallen. Terug in Madrid was er uiteindelijk toch nog een kort weerzien met Martinha, die ik vier jaar geleden voor het laatst in Brazilie had gezien. En na een speed-tour Madrid was het weer op weg naar immer enerverende Villena…!!!

Ik weet niet waar ik het fantastische idée vandaan had gehaald, maar opeens leek het me wel leuk om gewoon een keer in m’n weekend de mountainbike te pakken, rugtas mee, tent mee, slaapzak mee, matje mee, teveel andere dingen mee… en een 2-daagse fietstocht te gaan maken in de omgeving. Na een optimistische start begon ik me langzaam te realizeren dat al m’n bepakking gretig gebruik maakte van de zwaartekracht en deze krachten gebundeld opgevangen werden op hoofdzakelijk één punt: het aangrijpingspunt tussen m’n edele delen en m’n steenharde zadel… Daarnaast had ik een uitdagende berg-op-berg-af route gekozen die me halverwege de dag weer met m’n voeten op het wegdek naast m’n fiets dwong om m’n fiets aan te duwen. Desalniettemin had ik aan het einde van de eerste dag 62 km overwonnen en een mooi wildkampeerplekje gevonden. De tweede dag… ja… de tweede dag kwam ik er (weer) achter dat ik fietsen eigenlijk helemaal niet leuk vind, haha. Uitgeput, bezweet en een stuk of drie keer het licht aan het einde van de tunnel te hebben ontweken, bracht ik het met de 78 km die dag op een totaal op 140 km en verkreeg ik de eeuwige wijsheid om het in de toekomst maar bij meerdaagse wandeltochten te houden.

Nieuw bezoek uit Nederland verscheen in het paasweekend in Alicante. M’n ouders wilden ook even meegenieten van de warme Spaanse zon. Na eerst een avondje bijgepraat en gedronken te hebben, was het de volgende dag rondtouren met de auto rondom Alicante. De grotten van Canelobre, het kasteel van Guadalest, de watervallen van Algar, het charmante witte kuststadje Altea… ik heb ze even goed afgemat, op het werk genoeg tijd om weer uit te rusten van een vakantie toch! Op zondag brachten we nog een bezoekje aan Villena en kon ik m’n ouders voorstellen aan al m’n geliefde apen bij Primadomus, voordat het weer tijd was om afscheid te nemen.

Min of meer halverwege de vrijwilligersperiode van het EVS programma is er een trainingsweek voor alle vrijwilligers in het land om hun project tussentijds te evalueren, en indien nodig bij te sturen. Hiervoor reisde ik half april af richting een klein dorpje in de buurt van Málaga. “Leuk!” zou je denken (en voor de meeste vrijwilligers daadwerkelijk zo), maar net iets minder leuk voor zo’n ouwe knorrepot als ik ;). Met een overkill van rond de 150 vrijwilligers, zaten we van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat in sessies te knutselen met papier en stiften, evaluatieformulieren in te vullen en theaterstukjes op te voeren… echt iets voor mij… En als klap op de vuurpijl mocht ik mijn kamer delen met een Italiaan die de godsganze nacht als een snurkende beer tekeerging. Na twee nachten nauwelijks geslapen te hebben, waren Anouk en haar kamergenootje Irene zo lief om mij het derde bed in de kamer te gunnen. Maargoed, het was leuk om vrienden van eerdere training weer te zien en weer een paar nieuwe leuke mensen te leren kennen!

En in juni heb ik nog een vakantietje in het vooruitzicht… Portugal is de bestemming… festivaldagje in Porto meepakken (nog iemand die mee wil?), beetje rondtoeren met de auto in het binnenland, vriend uit Brazilie in Lissabon opzoeken, beetje hiken, beetje zonnebaden langs de kust… als iemand nog tips heeft hoor ik het graag!

Nou Nederlanders, geniet van de lente daar, dan probeer ik hier de zomer te overleven!!

Hasta luego!
Marquitos