Zoals het klokje in Brazilië tikt...

Na ruim anderhalve maand in Argentinië, Chili en Bolivia geen enkele persoonlijke connectie gemaakt te kunnen hebben met de locale bevolking (op de familie Bocanera in Túcuman na dan), belandde ik een uur na in Brazilië geland te zijn in de eerste de beste bar in São Paolo en voor ik het wist had ik nieuwe vrienden gemaakt… de exacte reden waarom Brazilië voor mij met kop en schouders boven alle andere landen uitsteekt. Eindelijk werd ik niet weer voor de zoveelste toerist aangezien, maar gewoon als iemand waar je lol mee kunt hebben. Toen Tómas en Marta me op kwamen halen bij de bar was ik blij eindelijk weer bekende gezichten te zien.

De volgende dag nam ik direct de bus naar m´n niks-te-beleven studiestadje Lavras. De ideale plaats om zover mogelijk van geldbelust toerisme en vervelende, blatende, “wereldwijze” backpackers verwijderd te zijn (gelukkig ben ik zelf perfect). Terwijl ik de daglichturen voornamelijk achter de computer bij Vladka thuis besteedde, omdat iedereen gewoon aan het werk of studie was, kwam ik als een vampier in de duistere nachturen tot leven. Wat biertjes met Bodinho in de bar van Paolo, wat biertjes op de oefensessie van de band van Passarinho, wat biertjes die ik van Allen gewonnen had dankzij de overwinning van Nederland op Brazilië tijdens het WK, nog wat biertjes hier, en ook nog wat biertjes daar, en dan was er ook nog het memorabele studentenfeest waar Samuel me mee naar toe nam… terwijl het goudgele levensvocht met gestaag tempo naar binnen gegoten werd en het smeuiig gebraden vlees van de churrasco naar binnen geschrokt werd, gingen de voetjes van de vloer en de dijen in het rond op de swingende Pagode band. En toen gebeurde het… het moment was aangebroken dat de alcohol m´n lafheid verlamd had en zo zette ik mijn beste beentje voor richting de mooie brasileira waar mijn ogen op gericht waren. Wat ik echter niet doorhad was dat meneer CH3-CH2-OH naast mijn lafheid ook een deel van mijn geheugen had verlamd. Met m´n dronken hoofd stapte ik nietsvermoedend in mijn eigen gegraven afgang … “Oi” … heel veel meer details van het gesprek kan ik met niet meer herinneren, behalve dan dat ze me vertelde dat ik haar al kende van 2,5 jaar geleden toen ze samenwoonde met Tássia en Helena… die ik me nog wel herinnerde… oooeeepssieee… gelukkig maakte ik een week later in nuchtere toestand een veel betere indruk op Nárgela…

Zo waren twee weken voorbij gegaan in Lavras en was het tijd voor iets nieuws… ik ging met Allan mee naar Poços de Caldas. Hoewel een verandering van locatie was er weinig verandering in de besteding van m´n dagen gekomen. De volgende bestemming was iets dat ik altijd al had willen doen in Brazilië: een treinrit van ongeveer 700 km van Belo Horizonte tot aan Vitória aan de oostkust, de tijd was aangebroken om deze reis eens te gaan ondernemen. Om half 8 ´s ochtends tjoekte de trein weg, langzaam de drukke hoofdstad van Minas Gerais achter zich latend en de groene heuvels in trekkend. Gedurende de reis maakte ik kennis met m´n buurvrouw Daniele, die onderweg was naar Colatina om haar moeder op te zoeken. Zo nu en dan uit het raam naar de veranderende landschappen starend, kletsend dan wel een intrigerend potje Yahtzee spelend met m´n buurvrouw schoven de kilometers onder ons door. Toen Daniele me aanbood om met haar mee te gaan naar het niet op de landkaart bevindende dorpje van haar moeder vond ik dat een stuk aantrekkelijker idee dan alleen in een grote drukke stad verdwalen, dus ik stapte een paar stations eerder uit dan op m´n treinkaartje aangegeven stond. Daniele´s moeder stond haar op te wachten en ze vond het goed dat ik meeging, dus we werden met spullen en al achter in de laadbak van de jeep gepropt en vertrokken. Maar na 10 minuten stopte de auto opeens en deelde de moeder mee dat er toch geen plaats was in huis… uuuh, ok… dus stond ik ineens alleen met al mijn spullen aan de kant van de weg en moest ik een bus terug nemen naar het stadje waar ik oorspronkelijk helemaal niet wilde uitstappen… ik baalde als een stekker en realiseerde me wederom dat alleen reizen niet voor mij is weggelegd (en dat is zacht uitgedrukt). In de bar ´s avonds proostte ik met mijn trouwe vriend senhor Cerveja op mijn genomen beslissing om de volgende dag de trein terug te nemen en weer terug te gaan naar Lavras.

En zo brak mijn laatste week in Brazilië aan voordat ik m´n vlucht naar Venezuela zou hebben. Achter op de motor van Bodinho pendelde ik tussen Bodinho´s huis en Nárgela´s huis… ik had de juiste beslissing genomen, een veel betere laatste week kon ik me niet wensen…

Nou, het is inmiddels aftellen geblazen: nog 2,5 week Venezuela, 1 week Trinidad en een paar dagen Curacao. En geloof het of niet, maar ik begin me zowaar te verheugen op m´n terugkeer naar Nederland… zet het bier alvast maar koud… of gewoon een dag van te voren ;).

Liefs,
Mark