De patagonië-editie: aan het einde van de wereld

Een kleine vakantie binnen onze grote vakantie, zo voelde het toen we onze vlucht van Buenos Aires naar El Calafate namen en zo van het warme noorden van Argentinië aan het einde van de wereld aankwamen in het frisse Patagonië,de zuidelijke streken van Argentinië en Chili, en nog in de Patagonische herfst ook nota bene. Om ons mislukte plan om met de auto door Zuid-Amerika te trekken een klein beetje goed te maken en om wat flexibeler te zijn in de uitgestrekte en verlaten streken van Patagonië besloten we een auto te huren voor acht dagen. Het vervoersmiddel dat ons in de voetsporen van onze grote evolutie-held Charles Darwin moest leiden werd een Volkswagen Gol (en nee, hier hoort geen –f achter) en werd door ons met de naam ‘Beagle’ gedoopt *hoestNERDS*. Na een paar keer als spookrijders in de verkeerde richting van de slecht aangegeven eenrichtingswegen gereden te zijn en gewend geraakt aan de bijna algemene regel ‘wie voorrang neemt krijgt voorrang’ werd ons eerste uitstapje gletjser Perito Moreno. Een gigantische muur van stralend lichtblauw ijs kwam, als een reuzengebit met te wit gebleekte tanden, uit in twee gletsjermeren, waarin nog recent afgebroken ijsschotsen ronddreven. Als donder kon je het ijsmassief af en toe horen kraken en bewegen en zo nu en dan brak er een brok ijs af dat als een bommetje in het water dook. Het contrast met de felle herfstgekleurde bomen en struiken op de bergflanken maakten het geheel nog mooier en indrukwekkender.

De volgende dag begon onze roadtrip pas echt. We verlieten El Calafate en reden direct de eindeloze en verlaten steppe in, waar door de constant straffe en kille wind bijna niks anders kon groeien dan graspollen. Nauwelijks verkeer, grotendeels onverharde wegen, eens in de paar uur een uitgestorven dorpje, het voelde alsof we echt aan het einde van de wereld waren. Op weg naar het ‘Parque Nacional Torres del Paine’ in Chili, zagen we af en toe een vosje oversteken, dan weer een nandu (een soort struisvogel) en op een gegeven moment stonden er zoveel lama’s langs de weg zoals er bij ons koeien in de weilanden staan. Aangekomen bij het park stonden we voor een brug, en voor de brug stond een bord, en op het bord stond: “Attention to all vehicles. Bad condition bridge. Please let all passengers get out of the car, before crossing the bridge”... nice... met Elke achter het stuur besloot ik dat we dan maar tezamen onder moesten gaan... gelukkig hield de brug het en kwamen we veilig aan de overkant. De prijzige accommodaties dwongen ons de camping op te zoeken en de ijskoude nacht te overleven met onze kleren aan in onze slaapzak en alles wat nog meer als een dekentje kon dienen over onze slaapzak heen te leggen. Het park was schitterend met de machtige torens van het besneeuwde Torres-massief, de bossen in volle herfstkleuren, en rondkauwende lama’s en overcirkelende condors om het idyllische plaatje compleet te maken.

Door naar het werkelijke einde van de wereld namen we de ferry naar het eiland ‘Tierra del Fuego’, ofwel Vuurland, waar Darwin ooit met de Beagle passeerde. De grens weer overgestoken naar Argentinië kwamen we na vele kilometers toeren aan in Ushuaia, de meest zuidelijk gelegen stad van de wereld, op slechts 1000 kilometer afstand van Antarctica. Diezelfde middag gingen we met een boottocht de ‘Beagle channel’ op. Hoewel de penquins hem helaas al gevlogen waren, enkel figuurlijk gesproken natuurlijk, was het fantastisch om de zeeleeuwkoloniën te zien te midden van de ruige fjorden omringd door de grillige en besneeuwde bergen. De volgende ochtend stonden we vroeg op om, samen met Deborah van de boottocht van de vorige dag, naar het nationale park ‘Tierra del Fuego’ te rijden voor een wandeling. Terwijl de zon langzaam opkwam en het water, de lucht en de bergen in verschillende tinten deed verwarmen en de zeeleeuwen al genietend rondspartelden beleefden we een van de meest relaxte wandelingen... totdat... het weer op z’n patagonisch omsloeg en de wind, regen en sneeuw ons plotseling terugjoegen naar de auto. Na nog wat rondgereden te hebben, en we bijna tegen een paaltje aangleden door het glibberige besneeuwde wegdek, reden we terug naar Ushuaia. Vervolgens begon de lange terugrit naar El Calafate, waar we weer aankwamen zeven dagen en 2500 kilometer na ons vertrek, het was een mooie en heel erg bijzondere trip.

Weer verder met de bus kwamen we aan in El Chaltén, het jongste stadje van Argentinië dat een goede basis vormt voor mooie wandelingen rond het Torre en Fitz Roy gebergte. Op zoek naar een slaapplaats stuitten we op de verblijfplaats van onze dromen: een lelijke, oude, groene trailer. In onze crib trokken we onze beste en meest toepasselijke kleding aan, een joggingbroek en trainingsjas, en met een fles bier in de hand kwam onze ware aard als ongeschoren trailertrash bovendrijven. Hoewel onze geplande trektocht niet doorging vanwege het weer hebben we toch twee mooie dagwandelingen kunnen doen langs de door de wind geteisterde bergen en gletsjers door de kleurrijke herfstbossen.

Een busticket gekocht voor de eindeloze 28-uur-durende rit naar Bariloche over de grotendeels onverharde hobbelige weg door het gure steppelandschap in een uiterst oncomfortabele bus besloten we op het laatste moment samen met de rest van de bus uit te stappen voor onze eindbestemming, onverwacht stonden we opeens op straat in het hippie-stadje El Bolson. Een paar dagen rondhobbelen op de lokale markt en in het stadje en relaxen in onze cabana op een boerderij... niets om te klagen. Uiteindelijk toch in Bariloche aangekomen huurden we wederom een auto voor twee dagen samen met Fozia en Klaus, die ook in onze cabana in El Bolson zaten, om de omgeving te verkennen. Glinsterende en weerspiegelende meren te over, een overdosis aan witte bergen onder een stralende zon, we beginnen onderhand veel te verwend te raken, maar mooi was het wel, met als hoogtepunt de vulkaan Lanin hoog boven het landschap uitstekend en overal in de omgeving zijn lava-stempel achterlatend.

En daarmee zit ons ‘once in a life time’ Patogonië avontuur er ook weer op. Zoveel bijzondere dingen gezien en leuke mensen ontmoet, in het beste seizoen dat je hier maar kunt zijn: de herfst, met al felle kleuren die de naam ‘Tierra del Fuego’ zijn ware betekenis geven. Morgen vliegen we naar Salta in het noorden van het Argentinië en ben ik ook wel weer blij dat ik straks in het warme zonnetje lekker in m’n shirt en met m’n havaianas kan rondwaggelen...

Liefs,
Elke en Mark

Ps I: Uitspraak van de week
Met zicht op de perfect kegelvormige vulkaan Lanin samen met onze marketing prinses Fozia
Fozia: What are we looking at?
Mark: A volcano.
Fozia: What does it look like?
Mark: It’s the big white thing in front of us.
Fozia: But that’s a mountain...

Ps II:
Sorry Kees, ik denk dat het voor Elke’s status in de schaakwereld maar het beste is als we schaakscore hier niet meer openlijk weergegeven.