Hoe het afliep...

Sja, inmiddels weet iedereen wel dat ik alweer een tijdje terug ben, maar ik bedacht me dat het laatste gedeelte van mijn verhaal nog ontbrak, en daarom hier nog even de afsluiter. “Nog 2,5 week Venezuela, 1 week Trinidad en een paar dagen Curaçao” stond er in m’n laatste verslag…zoals typerend voor de hele reis ging niets zoals gedacht en gepland, dus dit ook niet natuurlijk. Terwijl Bodinho Nárgela probeerde te troosten door te zeggen dat ik snel weer terug zou komen stapte ik in de nachtbus van Lavras naar São Paolo om de volgende middag mijn vlucht naar Caracas, Venezuela, te nemen. Nog steeds er tegen op ziend alleen te moeten reizen en de toeristenwereld weer in te moeten en het afscheid van Nárgela zorgden ervoor dat ik de hele 6 uur durende busrit geen oog dicht had gedaan en geteisterd werd door twijfels. ’s Ochtends vroeg arriveerde ik op het busstation van São Paolo, zetelde ik me voor 5 minuten op een stoel, voordat ik definitief mijn beslissing had genomen: schijt aan Venezuela, jammer van Trinidad, en nog veel meer schijt aan Curaçao (waar ik sowieso al geen zin in had), ik neem de eerste bus terug naar Lavras. Een spontane beslissing waar ik misschien wel spijt van zou krijgen, maar waar ik me op het dat moment het beste bij voelde. En zo stond ik een aantal uur later weer op het station van Lavras te bellen met Bodinho…”uuuhm, zou ik misschien nog een tijdje bij jou thuis mogen verblijven?”. En daar ging ik weer achter op de motor, om even later plotseling voor Nárgela’s deur te staan, Bodinho had wijzer gesproken dan hij voorzien had, ik was snel weer terug.

Weinig bijzonders te vertellen over de laatste paar weken en valt met een aantal steekwoorden samen te vatten: bier, vlees, zon, Paula Fernandes, vrienden en een meisje. Oja, de ontmoeting met de ouders van het meisje is nog wel interessant. Ik was al gewaarschuwd door Nárgela, het waren niet de makkelijkste mensen… ze had me zelfs al best wel bang gemaakt met een aantal verhalen. Ten eerste, ik was een man, dus ik was per definitie al niet te vertrouwen. Ten tweede, ik was een buitenlander, ja, en dat is natuurlijk onbetrouwbaarheid in het kwadraat. Haar moeder zei niets tegen me toen ik binnenkwam, maar gelukkig verwelkomde haar vader me al een stuk hartelijker, hij zei stug “hallo” en ging er toen vandoor. Een dag van ongemakkelijkheid ging voorbij toen het gebeurde, ik kreeg de als-je-mijn-dochter-kwetst-dan-weet-ik-je-te-vinden-en-ga-je-heel-veel-pijn-hebben preek van haar vader… beregezellig. Maar toen hij z’n hart gelucht had werden de glazen gevuld met cachaça en bier en werd ik zowaar een soort van geaccepteerd. Tot Nárgela’s verbazing kon ik het uiteindelijk zelfs beter vinden met haar vader (ode aan alcohol gecombineerd met mannelijke simpelheid) dan met haar moeder, want ik stoorde me mateloos aan de eindeloze negativiteit van haar moeder. Van vrijdag tot dinsdag verbleef ik in het huis van haar ouders, en toen was het echt genoeg geweest, een overdosis schoonouders is niet goed.

De laatste avond werd er nog een verrassingsafscheidsfeestje gegeven door Nárgela, Bodinho, Andreia, Kelby en Lu en toen kwam er toch echt een einde aan. Ik had er al een tijdje naar uitgekeken, 6 juli begonnen mijn vluchten terug naar Nederland. Eerst een bus naar Belo Horizonte waar ik op mijn extreem paupere, maar goedkope, hotelkamer (waarvoor ik eerst een aantrekkelijke hoeren/travestieten straat door moest steken) werd vergezeld door een grote biodiversiteit aan insecten en een overheerlijke lauwe halve liter blik pils, met een uitzicht op een wijk dat deed denken aan een dramatisch sfeervol communistische betonbuurt. Een vlucht van Belo Horizonte naar Salvador, van Salvador naar Frankfurt en van Frankfurt naar Amsterdam… en het surrealisme kon beginnen, hetgeen wat al 7 jaar een droom was geweest (hoewel er van het originele plan niets is uitgevoerd), hetgeen waarvoor ik m’n baan had opgezegd, de 6 maanden waren voorbij, ik was weer in Nederland, immer en altijd met dubbele gevoelens, maar toch wel blij…




Jaha, en wat moet je er dan uiteindelijk van zeggen. Niks is gegaan zoals gedacht was dat het zou gaan, maarja, dat is eigenlijk juist het mooie van reizen, en soms ook weer niet. Ontzagwekkend, verbijsterend en inspirerend mooie dingen gezien met ongepland Patagonië als hoogtepunt en droom die uitkwam. Brazilie, hoewel ook ontzettend mooi, qua natuur het minst indrukwekkende land van alle landen die ik gezien heb, maar dat dubbel en dwars goedmaakt met de gastvrije en vriendelijke Brazilianen, blijft mijn absolute favoriete land waar ik altijd naar zal terugkeren. M’n Portugees weer stukken verbeterd, en basis Spaans geleerd, hoewel dat inmiddels weer aardig vervaagd is. Mijn afkeer van toerisme is eigenlijk alleen maar veel groter geworden en nooit zal ik meer een zo’n lange reis maken… maar hoewel ik even genoeg had van reizen de laatste maanden, begint het nu toch al wel weer te kriebelen als ik foto’s terug zie, m’n bergschoenen zie staan of samba muziek opzet en m’n gedachten wegdwalen naar dansende Brasileiras…