Op grote hoogten in Bolivia

(Alvast mijn excuses voor dit eindeloos lange verhaal, ik heb teveel meegemaakt de afgelopen 2 á 3 weken, daarnaast schrijf ik het voornamelijk ook voor mezelf en gelukkig kunnen jullie dat kruisje in de rechterbovenhoek ten aller tijden aanklikken ;))

Jahoor, lekker met m´n korte broek en m´n havaianas rondlopen in het warme noorden van Argentinië, dacht ik… niet dus, ik had de hoogtemeters onderschat, en hoewel in het zonnetje lekker warm, erbuiten en na zonsondergang was het in Salta goed koud. Elke en ik hadden allebei andere plannen om de komende tijd door te brengen en dus namen we afscheid op het busstation van Salta en gingen allebei onze eigen kant op. Tussen de overvloed van non-sociale Israeliërs in m´n hostel werd ik gelukkig in de kamer geplaatst met de Spaanse Paula, de Australische Sarah en de Noor Trund… de enige reden waarom ik nog langer in dit pauperhostel zou blijven. Eerst een dagje bij te willen komen van het Patagonië-avontuur had ik voor deze dag niks gepland. Uitgeslapen, ging ik op weg voor een uitgebreide douche, maar toen ik terugkwam lag de sleutel van de kamer op een andere plek dan waar ik hem achtergelaten had… en 200 pesootjes waren op mysterieuze wijze uit m´n portemonnee verdwenen. “ Dingen die je meegemaakt moet hebben”: bestolen worden in Zuid-Amerika: check .

De volgende ging ik samen met Paula met een toer mee naar Cafayate. Om daar te komen moesten we door de Vallei ´Quebrada de Cafayate´. De ruige woestijn met door wind en water geslepen scherpe rotsformaties dat doet denken aan de oude western films maakte het een spectaculaire rit. Het wijnproeven in het relaxadte stadje Cafayate zelf maakten mijn laatste dag in Argentinië compleet, klaar voor een nieuw land, een nieuw avontuur.

Eigenlijk wilde ik direct naar Bolivia, maar ik had gelezen over een trein van Calama in Chili naar Uyuni in Bolivia die zo oncomfortabel moest zijn dat ik dat avontuur niet kon overslaan. Dus ik nam de bus door het prachtige woestijnlandschap naar Calama. Daar kwam ik erachter dat die trein inmiddels niet meer ging en had ik dus voor niks een hoop tijd en geld verspilt om eerst naar Chili te komen. M´n tijd uitzittend tot de bus, een dag later, naar Uyuni zou gaan, was ik maar een boek gaan lezen in de zon op het lokale plein. Wat vervolgens gebeurde schaam ik me nog te erg voor om het met teveel details te vertellen, ik werd op een van de meest bekende en voor gewaarschuwde manier bestolen. Het betreft een zwangere vrouw, handlezen, een naïeve idioot van een aap (that would be me) en een nat waardeloos propje papier… you do the math. Dat ik m´n geld kwijt was vond ik nog niet eens zo erg, maar dat ik voor m´n neus zo beetgenomen was door die sloerie uit de slobbe maakte me voornamelijk boos op mezelf… en Chili kon van mij nu helemaal in de stront zakken. Om het van de positieve kant te bekijken: er is wel voorspeld dat ik een vrouw en kinderen zou krijgen in de toekomst, dus pa en ma, daar hoeven jullie je ook geen zorgen meer over te maken.

´s Ochtends vroeg vertrok de bus richting de grens van Bolivia, op een hoogte van ongeveer 4000 meter trokken we door het maanlandschap van de Atacama woestijn omgeven door rijen van tot 6000 meter reikende vulkanen. De ijle lucht op deze hoogte liet je werken voor de benodigde zuurstof en het was berekoud in deze gare bus zonder verwarming, maar blij was ik toen ik eenmaal het stempeltje Bolivia in m´n paspoort had. Na 12 lange uren in de bus kwamen we aan in Uyuni en ik was gelijk verkocht toen ik de krioelende markt opliep waarin de Indiaanse vrouwen nog altijd in hun traditionale kledijen hun bolhoed in kleermakerszit in hun kraampje tussen de lamawollen truien, mutsen en sjalen zag zitten. Weer andere vrouwen, met hun mooie donkere steile haar en donkere exotische pupillen blinkend in hun Pocahontas gekleurde gezicht liepen rond met een felgekleurde zak op hun rug waarin een kindje hing dat met gemak een staarwedstrijd van je zou winnen. Na bij een vrouw op straat nog een hapje lamavlees gegeten te hebben en een poging gedaan toe hebben tot een gesprek in het Spaans werd het tijd om wat slaap in te halen in mijn accomodatie met geen óf koude douche (wat zou jij doen bij <0 C?), toilet zonder wc-papier en die je bovendien ook niet kon doorspoelen, voor omgerekend €2,50 per nacht… welkom in Bolivia.

Uyuni was vroeger een mijnstadje, net zoals bijna alle dorpjes in deze omgeving, maar is tegenwoordig een snelgroeiende toeristische trekpleister en ik zou de komende drie dagen meemaken waarom. Terwijl ik zittend op een stoeprand zat te wachten op de toer die ik geboekt had werd ik gepasseerd door een groep schoolkinderen in uniform, en alsof ze het aanvoelden werd ik door iedereen stuk voor stuk ge-high-fived. In de 4-wheel-drive werd ik naast onze enkel spaans sprekende gids en chauffeur vergezeld door een Zuid-Koreaanse, twee Fransen, een Poolse en een Chileen. De eerste bestemming was de ´Salar de Uyuni´, een eindeloze sneeuwwitte zoutvlakte van 2000 vierkante kilometers, een zeldzaam en schitterend fenomeen. De actieve vulkaan Olleguë, de vallei met bijzondere rotsformaties en schuilplaats voor poema´s, condors en noem maar op, verscheidene lagunes bevolkt met tientallen tot honderden flamingos, het doorkruisen van verschillende gekleurde woestijnen met verdwaalde lama´s, en bruisende geisers in een besneeuwde woestijn tijdens zonsopkomst, het een was nog indrukwekkender dan het andere, de foto´s beschrijven het het beste. Lagune Colorada kleurde felrood door een combinative van ijzeroxide, micro-organismen en algen die opgewoeld werden door een straffe wind, het was alsof honderden flamingos van een bloedbad aan het drinken waren waarin de achterliggende vulkanen weerspiegeld werden. Toen we op de roadtrip terug naar Uyuni door de eindeloze en eenzame woestijn scheurden, door velden vol met grote stenen die tijdens de laatste vulkaaneruptie met immens grote kracht alle kanten opgeschoten waren, klonken opeens de tonen van Scar Tissue op de radio… “with the birds (and a few lama´s, dacht ik) I share this lonely view”… bij de gitaarsolo van Johnny had ik me daar toch bijna even een fisherman´s friend nodig… me was very happy. Tijdens de lunch was onze chauffeur vergeten de koplampen uit te zetten en dus moesten we de auto aanduwen. Ooit wel eens een auto op 5000 meter hoogte proberen aan te duwen? Als een opaatje van 85 sloeg het gelijk op m´n neus, keel en longen en was ik na afloop als een astmapatient nog een half uur aan het uithijgen.

Genieten was het in de nachtbus van Uyuni naar de hoofdstad van Boliva, La Paz. Het grootste gedeelte van de 12-uur-durende rit was de weg onverhard en leek het of we over een eindeloze hoeveelheid kleine drempeltjes heen stuiterden. Ik was ook nog de gelukkige die een stoel had die niet in één positive vastgezet kon worden, dus bij elke beweging schoot de stoel naar voren of naar achteren… weltrusten. La Paz is een vreemde stad. De dingen die me het meest opvielen waren chaotisch en levensgevaarlijk verkeer, vrouwen en mannen van verschillende busmaatschappijen die klanten van de concurrentie weg wilden stelen door middel van hard schreeuwen en het letterlijk meetrekken aan de kleren van de klant, mensen in zebrapakken die overstekers moesten helpen de overkant van de weg levend te bereiken en mannen in minibusjes die de busbestemmingen vanuit het raampje scheeuwden.

Mijn doel was om zo snel mogeljk weer te verdwijen uit de drukte en chaos en dus had ik gelijk een toer beboekt voor de volgende dagen: een drie-daagse trektocht over het oude Inca-pad Choro, van La Cumbre tot Coroico. Om te beginnen eerst het positieve gedeelte van het verhaal. De tocht begon in de hoogvlakte op een hoogte van 5800 meter en zou in ongeveer 70 kilometer afdalen door de steile dalen van het Yungas-gebied tot een hoogte van 3200 meter. M´n gids was een typische Boliviaanse Aymara Indiaanse zoals hiervoor beschreven, genaamd Adela. Daarnaast had ik nog een dragger mee, Marti, een jongen van 17 jaar. Ik kon natuurlijk niet m´n 15 kilo zware backpack aan die jongen geven, niet alleen omdat die veel te zwaar was, maar mede omdat de tas bijna net zo groot was als de jongen zelf… ik gaf hem mijn kleine rugzak. Adela en Marti spraken de Indianentaal Aymara met elkaar, “gelukkig” kon ik het bij Spaans houden. De tocht was spectaculair, beginnend bij de kale, droge hoogvlakte afdalend tussen de steile besneeuwde bergen met hier en daar wat grazende lama´s, overgaand in een steeds meer begroeid landschap en uiteindelijk de steile met tropische bossen begroeide jungle valleien… nu nog een pratende lama en het was net alsof ik in Keizer Cusco terechtgekomen was (“kijk Izma, met zonder handen”, hahaha, oooh, ik heb toch zoveel lol in m´n eentje).

En dan nu de andere kant van het verhaal…: alles was inclusief had de man van Bolivia Tours gezegd. “Dus eten, accomodatie, etc.” vroeg ik ter bevestiging. “Jaja, alles is inclusief”. Bolivia Tours had de tocht voor mij weer bij een andere organisatie geboekt, genaamd Alfonso Andino. De volgende dag vertrok ik met m´n gids en draagjongen met de taxi naar waar we een minibus moesten nemen naar La Cumbre. Daar begon het al, m´n gids vertelde me dat ze geen geld had gehad voor m´n busticket, of ik het zelf wilde betalen… nou, niet “ wilde”, m´n gids was straatarm, dus ik had geen keus. De lunch die ik voorgeschoteld kreeg was magertjes, helemaal om 20 kilometer op te wandelen deze dag. ´s Avonds kwamen we aan op de plek waar ik zou kamperen, waar bleek dat ook verwacht werd dat ik de overnachtingskosten ging betalen. Toen ik vertelde dat dat niet de afspraak was en niet wilde betalen zaten we met een dilemma, m´n gids had tenslotte geen geld, dat zei ze tenminste, hoewel ze hier kampioenen zijn in zielige gezichten trekken (ten minste tegenover “rijke” westerse toeristen), maar ik kon haar ook moeilijk gaan foeilleren. Ik stelde voor dat ik het nu zou betalen, maar ik wilde dat zij, eenmaal aangekomen in Coroico, naar haar organisatie zou bellen dat ik m´n geld terug wilde. De tweede dag verliep evenzo, ik moest de entrée voo het nationale park betalen en vervolgens weer een overnachting, ik werd geïrriteerder en geïrriteerder. De derde dag kreeg ik net zoals de tweede dag één droog broodje als ontbijt. Na een paar uur wandelen had ik geen energie meeren vroeg ik om meer te eten... maar meer te eten was er niet… ik werd boos… “waarom heb ik geld betaald voor deze reis? Er werd gezegd dat alles inclusief was! Ik heb m´n eigen tent, m´n eigen slaapzak, m´n eigen benen om te wandelen, waar gaat m´n geld heen? Ik krijg er niks voor”. Het was niet eerlijk tegenover m´n gids en drager, zij voldeden enkel aan de opdracht van hun organisatie, ze waren blij dat ze werk hadden en wat geld konden verdienen. Maar dat was niet genoeg, ik had honger en was woedend. Na aandringen vertelden ze me dat ze opdracht hadden gekregen om 1x lunch en 2x avondeten te kopen… VOOR 3 DAGEN… en niet zomaar 3 dagen… 3 dagen waarin meer dan 20 kilometer per dag gewandeld moest worden… dus ik moest vandaag minimal 20 kilometer op één droog broodje. Ik eiste dat ze me vertelden hoeveel geld ze kregen voor deze trip om te weten waar m´n geld heen ging. Ze kregen per person 30 dollar voor 3 dagen. Als klap op de vuurpijl eindigde onze tocht niet in Coroico, zoals verteld, maar in een mini-dorpje enkele tientallen kilometers daarvandaan, en rara wie de taxi naar Coroico mocht betalen…

Aangekomen in het relaxte bergdorpje Coroico besloot ik om hier een paar dagen te blijven om rustig te bedenken wat ik ging doen. De twee keer dat m´n geld gestolen was, het gedoe met de toer en nog een paar andere kleine voorvallen hadden ervoor gezorgd dat ik bijna niemand meer vertrouwde en ik kon het gevoel dat iedereen in de verdraaide toeristenwereld alleen maar uit is op geld niet verdrijven… ik had het helemaal gehad met de toeristenwereld. Daarnaast was ik inmiddels behoorlijk reisverzadigd geworden, ik kon niet meer voluit genieten van schitterende landschappen om me heen en hoe meer mensen over Peru begonnen te praten hoe meer ik er tegenop begon te zien. Ik had behoefte aan vertrouwde mensen en een “ thuis” voor een tijdje… en laat ik dat nou net ook op dit continent hebben, helemaal nu m´n Slowaakse huisgenootje en vriendin van twee jaar geleden, Vladka, inmiddels naar Brazilië verhuisd was… een dag later was m´n plan compleet omgegooid… Machu Picchu Smachu Picchu… Brazil, I´m coming back.

Terug in La Paz restte mij nog een ding, een bezoekje aan m´n geliefde toer organisatie Bolivia Tours (BT). Ik kwam binnen en er zat een aardig meisje, Cecilia, achter de balie en ik vertelde op geïrriteerde wijze mijn verhaal, aangevuld met het feit dat ik het geld terug wilde voor de dingen die ik niet zou moeten hebben betalen. Cecilia zei dat ze daar de autorisatie niet voor had en begon te bellen, met Alfonso Andino (AA). Na een tijdje wilde AA mij aan de telefoon hebben… wat rustig begon leidde tot een ruzie aan de telefoon… in het Spaans nog wel… hij wilde BT weer aan de lijn hebben. Opgehangen, vertelde Cecilia dat ze helaas niets voor mij kon doen en dat ik naar AA moest gaan, waarop ik reageerde dat ik net zo lang in haar kantoor zou blijven zitten en iedereen die binnen zou komen om een toer te boeken zou vertellen dat ze deze organisatie niet konden vertrouwen, totdat ik m´n geld terug kreeg , en pakte m´n boek erbij en begon voor haar neus te lezen. Ik was het zo zat om bedonderd te worden, het ging me niet eens om het geld, maar ik wide gewoon m´n gelijk. Het arme meisje zei dat ze hier pas een maand werkte en niet wist wat ze eraan kon doen… ze belde haar baas. Weer een tijdje later hing ze op en zei ze dat we samen naar AA gingen om tot een oplossing te komen, ze sloot de winkel af en we gingen op pad. Alfonso en ik waren geen grote vrienden, oog in oog leidde het weer tot ruzie en arme Cecilia wist niks te zeggen. Toen Alfonso de winkel wilde sluiten en ons eruit wilde gooien vroeg ik aan Cecilia of zij er nog wat aan ging doen. Zwijgend pakte ze haar telefoon er weer bij en begon te bellen… haar baas… haar baas wilde Alfonso spreken… uiteindelijk kwamen ze tot de compensatie dat beide organisaties me 50 bolivianos terug zouden geven (100 van 175 bolivianos die ik teveel betaald had), geen zin om er nog meer energie en tijd in te steken en wetend dat dit het maximale was wat ik eruit zou krijgen, nam ik er genoegen mee. M´n grootste overwinning was dat ik het allemaal in het Spaans had gedaan, schouderklopje voor mezelf. Het verhaal van het waardeloze eten tijdens de trektocht ontkende die vlerk van een Alfonso trouwens in alle toonaarden… Brazil here I come!!

Liefs,
Mark