Weinig slaap en veel lol in Curitiba

“VIII Seminário de atualização em sensoriamento remoto e sistemas de informações geográficas aplicados á engenharia florestal”. Het klinkt als ‘heel wat’… of als iets waar je ‘heel wat’ koffie bij nodig hebt. Vooral als je daarbij ook rekening houd met de bezigheden buiten het congres in Curitiba om. Het begon maandag 6 oktober toen de nachtbusrit om 8 uur ’s avonds begon. Nu is overnachten in een bus natuurlijk nooit heel erg comfortabel, maar het helpt niet erg als je over een wegdek rijd dat net een slachtoffer lijkt te zijn geweest van een bombardement en de chauffeur als een idioot overal overheen scheurt, waardoor je je op een gegeven moment begint af te vragen of je nu meer tijd in de lucht doorbrengt of op de stoel. Gelukkig is drinken met z’n allen in de bus niet alleen een europese traditie, maar ook een wereldse, waardoor de pijn werd verzacht en de stroeve semi-portugese semi-engelse communicatie pogingen steeds soepeler verliepen, ofwel, leken te verlopen.

Om 7 uur in de ochtend kwamen we aan bij het hotel waar we verbleven, en om half 10 werden we in het hotel verwacht waar het congres gehouden werd. Och och, wat ik wel niet gegeven had voor een paar lucifers om m’n ogen niet te laten dichtvallen. Ik weet niet hoe vaak ik m’n nagels in me heb moeten zetten om wakker te blijven, maar het resultaat was altijd maar van korte duur. Daar kwam nog eens bij dat de presentaties die voor mij interessant waren ook niet helemaal ideaal verliepen, bij eentje omdat de Duitse spreker onverwacht de presentatie in het Portugees gaf en ik dus geen koptelefoon had gehaald, waarmee alles vertaald werd. Bij een andere omdat de presentatie door een erg nerveuze, mens-vrezende, slecht-engels-sprekende Fin werd gegegeven, waar dus ook niks van te volgen was. Maarja, toen de school eenmaal uit was, was het (helaas Heineken) drinken en eten bij de Mexicaan. Tegen 11 uur ’s avonds was ik helemaal doodop en wilde ik met de taxi mee met de mensen die naar het hotel gingen, maar verstrooid schepsel als ik ben stap ik natuurlijk in de taxi met de mensen die nog naar een discotheek gingen…ach ja, dan nog maar even verder pilsen. Hier kreeg ik voor het eerst met eigen ogen de beruchte, Braziliaanse ongegeneerdheid te zien waarvoor ik menigmaal gewaarschuwd was, de routine is als volgt: 1) meisje staat te dansen, 2) jongen komt uit het niets op meisje afstappen, 3) ze beginnen te zoenen alsof hun levens ervan af hangen en alsof ze proberen de laatste onverteerde etensresten uit andermans maag proberen te vissen, 4) na 2 minuten verdwijnt de jongen weer in het niets zonder iets te zeggen; deze procedure heeft een herhalingstijd van circa 5 minuten…met elke keer een ander jongen uiteraard. Het is hier trouwens nog belangrijker dat je goed kan drinken, dan dat je goed kan dansen, en gelukkig heb ik op dat gebied heel wat meer “kwaliteiten”.

Eigenlijk mocht je tijdens het congres gaan en staan waar en wanneer je wilde, dus de tweede dag besloten Mariana, Greyce (studenten van de UFLA) en ik ’s middags de stad maar even te gaan bekijken, althans, dat dacht ik, want het idee van de vrouwen was meer om te gaan shoppen. Waar het dus op neer kwam was dat ik de kapstok was waar zij hun handtassen aan op konden hangen, zodat zij kleren konden passen. Altijd hetzelfde verhaal ;). ’s Avonds was er in een restaurant onbeperkt bbq-en voor alle deelnemers van het congres, waarna we met bijna onze hele groep van de UFLA naar een kroeg zijn gegaan, waar een rockbandje speelde. Dan nu een verhaal voor het veler verzoek dat ik veel foto’s moest maken van alle mooie Braziliaanse vrouwen. Op een gegeven moment kwam ‘a mais bonita brasileira’ van het congres binnenlopen, Yhasmin, die ik die dag al regelmatig was tegenkomen. Uiteraard was ik te laf om een gesprek aan te gaan, maar door de toch immer weer wonderbaarlijke werking van het steeds toenemende aantal alcohol-moleculen dansend op het ritme van m’n bloed, zaten we opeens toch aan dezelfde tafel, pogend enigszins logisch zinnen te construeren met de enkele Portugese woorden die ik ken en de enkele Engelse woorden die zij kent. Uiteindelijk spraken we af dat ik de volgende dag mee zou gaan met haar en haar vrienden om Curitiba te gaan bekijken. Zo leerde ik donderdag opeens weer 10 nieuwe mensen kennen, en hebben we via een toeristenbus nog aardig wat kunnen zien van de “schoonste” stad van Brazilië.

Ik weet niet of velen van jullie naar me hebben lopen zoeken tussen het marathon-publiek in Rio, maar de kans is vrij klein dat ik gespot ben. Vanwege moeilijkheden met bus- en slaapplaatsen en omdat ik eigenlijk helemaal op was van de voorafgaande week, besloot ik niet te gaan. In plaats daarvan ben ik ingegaan op een aanbod om van maandag tot vrijdag met Luciano (UFLA-student die ook mee was naar het congres) mee te gaan naar Porto Seguro, Bahia, bekend om de schitterende stranden. Vanochtend vroeg zijn we vertrokken...naja, vertrokken was de bedoeling...ik bedoel, ik was vroeg opgestaan (5 uur) en om 10 uur reden we eindelijk weg...op z’n braziliaans dus. In ieder geval, ergens in de middag ging er iets mis en reed de auto niet meer. Daar stond ik dan in-the-middle-of-nowhere met 3 brazilianen die geen engels spreken....inmiddels zit ik veilig en wel in een erg luxe hotel en vervolgen we morgen onze reis. Ow, om even in de verdediging te schieten, deze week is een vrije week voor iedereen, dus het is niet alsof ik de enige ben die niets aan het uitvoeren is ;) (ik neem wel wat artikelen mee naar het strand). Dus...word vervolgd

Laatste leuke korte feitjes:
- Ik heb op een plein van Curitiba nog een tijdje met zwerver José staan praten die verbaasd was dat ik een gringo was, en niet een brasileiro.
- Het is echt extreem lollig om brazilianen Nederlandse woorden/zinnen te laten uitspreken.
- Naast het Nederlandse ‘Hyves’ en het internationale ‘Facebook’, heb ik nu ook het braziliaanse ‘Orkut’, anders hoor je er niet bij natuurlijk ;).
- Toen Luciano me voorstelde aan zijn familie was Keizer Kuzco (in het portugees) op tv, en hoewel z’n dochtertje haar interesse al snel verloren had, was ik natuurlijk niet weg te slaan van de tv (en stiekem heb ik daarna ook nog Shrek 1, 2 en 3 zitten kijken, hahaha)

Groetjes,
Mark