Tchau Brasil, Olá Argentina!

Mangaratiba waren we gebleven, gelegen aan de kust tussen Rio de Janeiro en Angra dos Reis, temidden van bergen bedekt met schitterend tropisch Atlantisch bos, op de boerderij waar Sonia werkt. Oorspronkelijk zouden we een onderzoekje gaan doen naar de zuurgraad van de bodem en het nut van het strooien van kalk om de bodem te neutraliseren om de groei van gras te bevorderen. Maar door de uitsteltalenten van Brazilianen, de onmogelijkheid om benodigde gereedschappen te verkrijgen en de tropische regen, werd het onderzoekje beperkt tot een paar simpele pH-metingen van het grondwater. Verder was het vooral luilekkerland achter de t.v., op de p.c., in de nabijgelegen waterval, zwembad en sauna en rondtoerend in de oude, gare jeep, waarvan de bijzitterstoel een autoband was en de derde persoon achter op de bumper zat en het hoofd windwapperend boven het dak uitstak.

Onze volgende bestemming was São Paolo. Al vele malen was ik het busstation gepasseerd, maar nooit eerder had ik het lef of de behoefte om deze gigantische en beruchte stad met 20 miljoen inwoners in te gaan. Maar nu hadden we aan het begin van onze reis op Ilha Grande Tomás en Marta uit São Paolo ontmoet en werd het tijd om hun eens op te zoeken, en was het bovendien een verademing om uit het muggenparadijs van het platteland te ontsnappen. Tijdens een jam-sessie van Tomás en zijn vrienden in de muziekschool was het uur aangebroken voor Elke om haar viool voor de laatste keer te bespelen om vervolgens afscheid te nemen omdat hij kapot was gegaan en ze hem bij Tomás achter zou laten. Op zondag had Tomás zich opgeofferd om samen met ons naar een voetbalwedstrijd van zijn aartsrivaal Corinthians te gaan. In het hol van de leeuw begaven we ons tussen een menigte van zwart-witte shirtjes, hun club toezingend en de scheidsrechter en tegenpartij Americana uiteraard uitscheldend en –fluitend. In een niet uiterst spannende wedstrijd wonnen de Corinthians met een schamele 1-0. Al met al viel São Paolo me alles mee, ongeacht dat het een vrij lelijke stad is, zolang je maar mensen kent…

Onze laatste week in Brazilië was ingegaan en we vonden het geen verkeerd idee om nog een paar daagjes aan het strand te vertoeven, dus vertrokken we naar de staat Paraná om vanaf het koloniale stadje Paranaguá een boot te nemen langs de mangrovebossen, die tijdens het ebgetij schaamteloos hun naakte wortelen demonstreerden, naar het eiland Ilha do Mel. Het eiland deed zowaar een beetje denken aan de waddeneilanden door het gematigder klimaat met de bijbehorende vegetatie, een vuurtoren en een bruine zee… de aangename temperatuur van het water en de heuvels bewezen echter het tegendeel. Een schitterende locatie om jarig te zijn, en zo geschiedde… Elke bereikte de leeftijd waarin ze van een meisje in een vrouw veranderde en dit feestelijke gebeuren werd bijgewoond door miljoenen enthousiaste en goedgemutste muggen en horzels… het was me het partijtje wel. Op de boottocht terug naar het vasteland werden we ook nog vrolijk uitgezwaaid door een groep springende dolfijnen.

Met nog een tussenstop in Curitiba, de hoofdstad van Paraná waar ik twee jaar geleden al eens was geweest voor een congres, verwenden we onszelf met een bezoekje aan een churrascaria. Non-stop bleven de obers langslopen met spitten vlees en konden we eindelijk eens van echt lekkere kaas smullen. Aan het eind van de avond konden we bijna heuvel-afrollend ons hotel bereiken. Vroeg de volgende ochtend namen we de bus richting Cascavél waar Helena en Luiz, vrienden uit Lavras, wonen. Samen met hun zouden we naar de gigantische watervallen van Iguaçu, op de grens met Argentinië, gaan. Onze spullen eenmaal afgezet op de boerderij van een vriendin van Helena en Luiz, een vrij typische en kortzichtig gelovige oma waar we die nacht zouden verblijven, vertrokken we richting de Cataratas. Ik was er al eens eerder geweest, maar het blijft een ongelooflijk indrukwekkend spectakel met watervallen van 80 meter hoog over een lengte van bijna 3 kilometer… een van de mooiste natuurfenomenen die ik ooit heb gezien.

En nu, het eerste stadium van onze reis zit er inmiddels op… met moeite moest ik voor de derde keer afscheid nemen van Brazilïe en zijn we door Helena en Luiz afgezet in Puerto Iguazu in, jawel, Argentinië. Elke´s eerste doel is bereikt, ze heeft het Portugees aardig onder de knie gekregen, en nu gaat de pret voor mij beginnen: Spaans. Gelukkig is onze hoteleigenares hier een Brasileira, dus maak nog even van de mogelijkheid gebruik om Portugees te spreken.

Grande abraço,
Elke e Mark

PS: de statistieken van Brazilië:
- totaal aantal busuren: 114
- totaal aantal vlieguren: 12
- totaal aantal lifturen: 11
- Nachten bij mensen thuis: 44
- Nachten in pousada/hotel: 14
- Nachten op camping: 12