Pinokkio leert dansen

Duuusss, waar waren we gebleven... oja, bij Sonia en Fabio thuis in São Lourenço. Sao Lourenço is een van de steden die hoort bij de Circuito das Aguas, een gebied dat bekend staat om het genezende mineraalwater dat diep in de ondergrond is opgeslagen. De tropische stortbui die we op ons dak kregen tijdens een wandeling naar een bron werd Elke iets teveel en haar weerstand besloot het af te leggen tegen haar doorweekte kleren en eindigde zodoende met griep in bed. Op een enkel uitstapje na besteedden we drie dagen binnen met een stoomcursus Portugees, maar dankzij de eindeloze hoeveelheid regen hadden we onze tijd ook niet veel beter kunnen besteden…totdat…Sonia wat dingen moest doen in de stad en vroeg of ik mee wilde achter op de motor. Ik had nog nooit op een motor gezeten en eigenlijk scheet ik stiekem zeven kleuren uitwerpselen toen ik met m’n weinig griphoudende havaianas achterop het tweewielige gevaarte stapte. Als ik niet stevig genoeg zat moest ik mijn benen maar goed knellen tegen haar, in mijn optiek zelfs voor Braziliaanse standaard flinke, dijbenen, zei ze. Scheurend en stuiterend, al kuilen ontwijkend in het gehavende wegdek, doorkruisden we de drukke straten van São Lourenço, en op het einde van de rit was ik veranderd in een kundige en ervaren achteropzitter.

Toen Elke zich weer beter voelde en bleek dat door de overstromingen het bijna onmogelijk was om momenteel het park Itatiaia te bezoeken, besloten we om verder te gaan naar Lambarí waar vlakbij het natuurpark Nova Baden ligt. Om onze tijd uit te zitten tot we ons konden inchecken bij pousada Bela Vista zochtten we een locale bar op voor een verfrissend koud biertje in het omgeslagen zonninge, hete weer. Na een praatje met de barman verdiepten we ons in het meegebrachte mini-schaakspel, totdat er in onze ooghoeken een bijzonder verschijnsel opdook. Met charmante roze sokken met bloemetjes erop zichtbaar door de doorschijnende elegante open sportschoenen bestelde deze overbezwete en onverzorgde man een flink glas wodka…het duurde niet lang eer hij erachter kwam dat wij Nederlanders waren en zichzelf uitnodigde aan onze tafel om te beginnen aan een epiloog van ongekende snelheid en consumptieverspreiding, terwijl Elke en ik vriendelijk als ja-knikkers gedraagden en tussen onze lippen door in het Nederlands overeenkwamen dat we er allebei geen mallemoer van begrepen, tot de laatste twee zinnen waarin werd verteld dat de hoofden van mensen eraf waren en nooit meer terug waren gevonden….okeeeee.

Parque Estadual Nova Baden, om 10 uur ‘s ochtends hadden we met de man van de pousada afgesproken om ons met de auto daarheen te brengen, aangezien er geen bussen gingen. 10 uur…half 11…11 uur…half 12…en Rodrigo was nog steeds nergens te bekennen, welcome to Brazil. Gelukkig hadden we Sonia nog die met de motor naar het park was gegaan en daar met Evânia, de manager van het park, had gesproken, dus om 12 uur werden met de auto door Sonia en Evânia opgehaald. Hoewel het park niet zo groot was, was het wel een ontzettend mooi dichtbegroeid woud met de indrukwekkende waterval Sete Quedas…een tweede thuis in de vrije natuur, zou je wel kunnen zeggen ;). Er kwamen zelfs nog wat aapjes slingerend van boom tot boom ons even gedag zeggen.

Maar nu, nu moesten we nog terug zien te komen in Lambarí…we besloten het liftend te proberen. Binnen een minuut kwam daar de eerste auto aanglibberen over de bruine, modderige en hobbelige aarden weg…dolenthousiast waren deze Brazilianen toen ze hoorden dat we uit Nederland kwamen en werden gelijk meegenomen naar hun huis in de heuvels met een prachtig uitzicht, dat ze verhuurden voor feesten. Ze wilden ons alles laten zien en ondertussen moesten we met iedereen als paspoppen op de foto. Maar daar bleef het niet bij, ze gaven daar ‘s avonds een feest voor vrienden en familie en wij waren ook gelijk uitgenodigd. We wilden er echter nog niet gelijk op ingaan omdat we al redelijk aan het eind van ons Latijn zaten. Later die avond stonden ze opeens weer voor de deur van de pousada….en nog even later stonden wij opeens weer voor hun deur, werden we voorgesteld aan iedereen, glazen met bier gevuld, borden met kip en rijst opgeschept, uitdagingen om shotjes cachaça te drinken aangegaan…een ware VIP-behandeling. Op een gegeven moment pratend met de ongelooflijk mooie Braziliaanse Veronica, het nichtje van de eigenares van het huis, werd ik door Elke geattendeerd op het sliertje kwijl uit mijn mondhoek. En bij een Braziliaans feestje hoort natuurlijk ook muziek en dansen, en zo werd ik door Veronica meegenomen om Forró te leren dansen. Als een ware pinokkio, botten krakend bij alle nieuwe bewegingen, spieren gebruikend die al jaren in slapende toestand waren, deed ik m’n allerbeste poging om niet op al te veel tenen te stappen….het was weer een onverwachte en mooie avond.

Inmiddels zijn we in Lavras beland, waar ik twee jaar geleden m’n stage heb gelopen. We verblijven nu bij Cema thuis die echt alles probeert te doen om het maar naar ons gemak te maken. Gisteravond zijn we naar het huis van Passarinho gegaan, m’n professor hier, waar alle instrumenten tevoorschijn werden gehaald en ook Elke zich weer helemaal kon uitleven met haar viool. Vanavond gaan we naar een optreden van Cecília Bravo, de band van André, zoon van Cema…ik weet niet waar de tijd blijft, maar het vliegt allemaal voorbij…en inmiddels hebben we al heel wat dingen met de nodige speling op de planning staan, dus dat gaat helemaal goed komen!!!

Saudades!!

Elke en Mark