Van de betonnen jungle tot de bergachtige savanne

Veertien donkere nachturen lang, voor je uitstarend, de juiste houding proberend te vinden in de half achteroverklapbare stoelen, in de te frisse geairconditioneerde bus, waarbij precies boven mijn zitplaats het ventilatieafsluitklepje op mysterieuze wijze verdwenen was, waardoor een geconcentreerde bundel koude lucht constant op m´n voorhoofd blies… maar dan heb je ook wat: loodrecht op elkaar staande sfeerloze straten, in een ver verleden futuristische monotome identieke betonnen flats, de opwekkende geur van de uitlaatdampen van de levensgevaarlijke verkeerschaos, kortom, op Podgorica in Montenegro na, de lelijkste hoofdstad die ik ooit heb gezien: Brasília, in de staat Goías. Gelukkig voor Brasília was er nog de Braziliaanse, tijdens een uitwisselingsjaar door de Oost-Groningse klei getrokken, redder Luísa, vriendin van Elke, die dankzij haar kennis van de interessante geschiedenis en ontwikkeling van deze louter administratief functionele hoofdstad het in paar leuke dagen wist om te toveren.

Toch blij de betonnen jungle na een paar dagen achter ons te kunnen laten trokken we verder naar het noorden om het nationale park Chapada dos Veadeiros met een bezoekje te verrassen voor een paar dagwandelingen. Decadent óf lui als we zijn verkozen we, eenmaal aangekomen in het afgelegen hippie dorpje São Jorge, de pousada direct voor de bushalte boven de oorspronkelijk geplande camping, mede door de medogenloze regen- en hagelstortbij die we tijdens de busrit op ons dak hadden gekregen en de aarden weg in een kolkende rivier had doen veranderen.

De eerste dag hadden we een groep van Braziliaanse stelletjes en de fransman Fredric bij elkaar gesprokkeld om onder leiding van een gids een wandeling te maken in het nationale park. Best mooi allemaal, maar de trage sukkeltjesdraf en de vele stops waarbij de stelletjes bij de watervallen eindeloos romantisch tegen elkaar aan zaten te kwijlen was niet echt het idée dat Fredric en wij als goede hike in gedachten hadden. Patrícia, de vriendin van onze gids, wist wel iets passenders voor ons en nam ons drieën de volgende dag mee naar ´janela´, buiten het nationale park. Steile beklimmingen en afdalingen, verstikkende hitte en achtervolgingen van zwermen mini-mugjes door het schitterende bergachtige savanne landschap, de Cerrado, maakten dit een heel wat uitdagendere tocht. Het neusje van de zalm werd onthuld toen we op de rotsen van de ´janela´ klauterden: een panorama van bergen en valleien bedekt met Cerrado, een waterval van 120 meter hoog zich in de diepte stortend en iets verder stroomopwaarts nog een andere waterval van 80 meter hoog die zich ook niet inhield… weer een plekje die hoog op m´n lijst komt te staan van plekken waar ik als bejaard rimpelig mannetje wel dood gevonden zou willen worden.

Hobbel-de-bobbelend zaten we weer in de ônibus en 26 uur later kwamen we aan in Diamantina, in mijn geliefde staat Minas Gerais. Diamantina is een historisch koloniaal stadje en vormt het begin van de Estrada Real, de route die een paar eeuwen geleden werd afgelegd om het gevonden goud en mineralen naar de kust bij Rio de Janeiro en Paraty te brengen vanwaar het verder werd verscheept. Naast dat het een mooi idyllisch stadje is, konden we gelijk een vriendin, Gleyce, van twee jaar geleden uit Lavras opzoeken, die inmiddels in Diamantina woont en werkt als professor. Een tour door de stad, een feestje met haar collega´s en vrienden en badderen bij de watervallen in het natuurpark Biribiri met een uitzicht over de bergachtige savanne… iemand moet het doen hé.

De volgende etappe in de planning, morgen gaan we naar Viçosa om wat vrienden van me op te zoeken, vervolgens nog een bezoekje aan het nationale park Ibitipoca, om daarna eindelijk ons eerste vrijwilligerswerk te gaan doen op een fazenda, boerderij. Iets meer dan twee weken gaan we meewerken aan een herbebossingsproject van de Mata Atlantica, Atlantisch bos, waar waarschijnlijk geen internet is, en het de vraag is of er uberhaupt wel stroom is. Dus hierbij een laatste groet uit het heerlijke warme zonnige Brazilië voor de komende paar weken.

Tchau!!
Elke en Mark

ps: nog wat statistieken voor de leuk:
- Totaal aantal busuren tot nu toe: 61
- Schaakkampioenschap Elke – Mark: 2-3
- De niet te ontkomen buitenlandse ziek-zijn score, Elke – Mark: 1-1