Mestkever en Olijfje op de fazenda

Een weekendje in Viçosa om Marcos en Tássia op te zoeken, die ik, respectievelijk, ken van m´n reis naar de gigantische watervallen van Foz do Iguaçu en van de universiteit in Lavras mijn eerste keer in Brazilië. In Visoça is helemaal niks, nada, noppes, behalve een goede universiteit… én, waar ik mebij m’n vorige bezoek ook al over verbaasde, een ongekende verzameling mooie vrouwen. En dus zat er niks anders op dan overdag lui in de hangmat te hangen om ´s avonds met de nodige gene de voetjes van de vloer te brengen naast de pijlsnelle en mooie sambabewegingen van de Brazilianen op een live-bandje. En terwijl Elke steeds maar herkend wordt in de “bekende” mooie Braziliaanse actrice Patrícia Pilar, werd ik voor de tweede keer deze reis door de barman als dubbelganger van Simply Red gezien… én dankjewel.

Daar zaten we dan, stuiterend over het smalle, steile weggetje door de bergen van Minas Gerais in de bus waarvan alles los leek te rammelen en deur al niet geheel meer sluitte, maar wat eigenlijk alleen maar een aangenaam extra windvlaagje gaf op deze bloedhete dag. We waren onderweg naar het afgelegen dorpje Ibitipoca, vlakbij het natuurpark Parque Estadual do Ibitipoca waar we de roest van onze wandelspieren los wilden weken. Twee dagen, met zeker 20 km per dag voortsjokkend in de hitte, konden we genieten van watervallen, grotten en vergezichten over het Teletubbie-heuvellandschap op grote schaal, totdat de tijd gekomen was om aan het moeilijke afscheid van Ibi te beginnen, de straathond over wie wij ons ontfermd hadden en die ons overal op de voet volgde.

En toen was het zover, tijd om de handjes uit de mouwen te steken op de fazenda Caminho dos Ipes. Maar eerst moesten we van Ibitipoca naar Carlos Euler zien te komen, het dorpje vlakbij de boerderij, met een hemelsbrede afstand van hooguit 100 km. ´s Ochtends vroeg namen we de avontuurlijke busrit van Ibitipoca weer terug naar Lima Duarte, maar daar bleek de volgende bus naar Bom Jardim pas laat in de middag te gaan, dus wist Elke mij over te halen het liftend te proberen. Al snel wist ze met haar enthousiaste charme een vrachtwagenchauffeur in haar val te lokken, en terwijl Elke vrolijk aan het wegkletsen was genoot ik van het indrukwekkende berglandschap met watervallen nog groter en mooier dan degenen die we in veel parken hebben gezien. Vanuit Bom Jardim bleek maar één bus per daar naar Passa Vinte te gaan, vlakbij Carlos Euler, en die was al ´s ochtends vroeg vertrokken. We hadden 3 opties, optie 1: een nacht in Bom Jardim blijven en de volgende ochtend vroeg de bus nemen; optie 2: een dure taxi nemen; én de onverstandige, door iedereen afgeraden optie 3: de bus nemen richting Santa Rita, uitstappen bij de afslag Passa Vinte en vandaar nog 40 km liften over de slechte aarden weg waar zelden iemand langskomt… rara welke optie uit de bus kwam. Daar zit je dan op je backpack bij de afslag Passa Vinte op het heetst van de dag onder een overhangende boom de enige aanwezig schaduw bood tegen de loodrecht boven ons staande zon. Maar het lot was ons weer goedgezind, twee mannen die aan de spoorweg werkten wilden ons wel een stuk meenemen en waren uiteindelijk zo aardig de lift en zoektocht voort te zetten tot op de boerderij … 100 km hemelsbreed, we hebben er 9 uur over gedaan.

Een voorstelrondje, ten eerste is er de eigenaar Arthur die in Rio woont en werkt en in het weekend naar de fazenda afreist waar hij een pousada (een soort B&B) op wil zetten en tegelijkertijd aan herbebossing van het tropische Mata Atlantica wil werken. Dan is er Mauro, de zwijgzame, mompelende opzichter die altijd in z´n legercamouflage rondloopt en waar geen hoogte van te krijgen is. En dan zijn er nog de twee werkkrachten João en Antonio die met zo´n onduidelijk hete-aardappel-in-de-mond dialect praten dat we er eigenlijk nog geen enkel word van hebben verstaan. Niet bepaald de Macleods Daughters bezetting waar ik op gehoopt had, maar we doen het er maar mee. Om de situatieschets compleet te maken, de fazenda ligt op 2,5 km lopen van het dorpje Carlos Euler. Carlos Euler is ´the middle of nowhere´ temidden ´the middle of nowhere´ omringd door de bergen van Minas, en heeft naar schatting 100 inwoners, die voornamelijk lijken te bestaan uit oudere mannen, jongere meisjes en hier en daar wat sporen van inteelt. Er is één plek die door moet gaan voor “bar” en waar de boomstronken als stoelen minder comfortabel zijn dan dat het klinkt, maar je moet wat als het niet toegestaan is om op de boerderij te drinken ;).

Onze werkzaamheden begonnen met het overplanten van ontkiemde baby-boompjes naar grotere zakken, maar toen we een methode bedachten om het process wat efficienter te laten verlopen gingen we er met een sneltreinvaart doorheen. Nu mochten we olijfbomen gaan verzorgen. Elke nam voornamelijk de taak op zicht om ze in te snoeien, terwijl ik met een loodzware zak mest liep rond te heulen om wat vruchtbare ingrediënten toe te voegen, ondertussen steeds minder onderscheid te kunnen maken tussen mijzelf en de hoop mest. Uiteindelijk kregen we zelfs een machete toevertrouwd om stukken bamboe af te hakken voor het verstevigen van de olijfbomen.

Tot op een zeker moment slecht opgeschrikt door een paar kakkerlakken in de keuken ter grootte van een middelvinger, een spin op de werkplaats ter grootte van een hand en een slang in een fles ter grootte van een arm gevangen door Mauro als een waarschuwing, werd onze persoonlijk sfeer aangetast toen rond bedtijd i keen kreet uit Elke´s kamer horde. Met een slaperig hoofd waggelde ik naar haar kamer en zag Elke verstijfd naar een gigantische, dike, harige, waarschijnlijk giftige spin naast haar bed staren. Terwijl ik met een kant van mijn gezicht gespannen de spin in de gaten hield, keek met de andere kant dubbel van het lachen toe hoe Elke in de woonkamer gekleed in slechts laarzen en haar ondergoed aan het oefenen was een imaginaire spin met een beperkte armreikwijdte onder een emmer te vangen. Maar op het moment supreme sloeg de plankenkoorts bij haar toe, en moest ik diep graven naar de verborgen mannelijkheid in mijzelf. Oog in ogen stond ik daar met mijn geduchte, doch gerespecteerde, tegenstander. Vechtend tegen de verlammende angst voor alles met minder dan twee of meer dan vier benen wierp ik met een flits de emmer richting … Kees … hmm, het klinkt al een stuk minder eng als je het beestje een naam geeft … maar Kees trippelde er vliegensvlug vandoor en verborg zich onder de slaapzak. Herbewapend met de feilloos nauwkeurige topwapens, een dweilstok voor mij en een bezem voor Elke, gingen we de strijd opnieuw aan. Kees´ schuilplaats werd ontmaskerd door de slaapzak regionen uit te kammen. Een laatste schietgebedje voor ik mijzelf met dweilstok en al op Kees´verdedigingslinies afwierp, terwijl Elke mij rugdekking bood met haar onmiskenbare bezemhanteertechnieken. Het was een eerbiedig gevecht waarin Keest het met zijn leven heeft moeten bekopen … rust in vrede.

Van ´the middle of nowhere´ zijn we plotsklaps in ´the middle of everywhere´ beland. Zelfs nu tijdens m´n derde reis in Brazilië stond dit oorspronkelijk niet in de planning, maar hier zijn we dan toch: Rio de Janeiro!! In de rumoerige en bizarre samba-wijk Lapa in het historische centrum, maar meer hierover de volgende keer…

Grande abraço,

Mestkever en Olijfje

PS I: de statistieken:
- totaal aantal busuren: 77
- totaal aantal vlieguren: 12
- totaal aantal lifturen: 6
- Schaakkampioenschap Elke-Mark: 0-0 in legs, 0-1 in sets (best out 5)

PS II: nog iets wat ik steeds vergeet te vertellen… helaas is het voor ons niet mogelijk hier een auto te kopen met toeristenvisum, du sons originele plan van een reis door Latijns-Amerika met de auto gaat niet door (dus ons volgende reisplan is nu met de auto vanuit Nederland naar India rijden ;). Maar ieder nadeel heeft z´n voordeel want, gesteund door de compenserende ecologische voetafdruk van het planten van meer dan 500 boompjes, hebben we vliegtickets gekocht voor in april om naar het zuiden des werelds af te reizen, jawel, we gaan naar het ijskoude Patagonië!!