In de ban van de cactus...

Bijna ondenkbaar dat de Braziliaanse kant van de Iguaçu watervallen te overtreffen is, bleken de Argentijnse Iguazu watervallen nog indrukwekkender (al wist ik dit stiekem natuurlijk al). Met veel meer wandelpaden kon de stortvloed van water van alle kanten bekeken worden, met als uiteindelijk hoogtepunt de ´Gargante del Diable´, waar een groep watervallen donderdend en machtig zich in de afgrond laten storten. Met een laatste glimps naar de overkant nam ik definitief afscheid van Brazilië en dronken we, terug in Puerto Iguazu, de eerste lekker fles Rijn van onze reis, we waren in Argengentinië…

In de avond ging onze bus naar San Miguel de Tucumán, ofwel gewoon Tucumán, in het noordoosten van Argentinië, waar ooit de onafhankelijkheidsverklaring van Argentinië ten opzichte van de Spanjaarden is getekend. De busrit duurde uiteindelijk 23 uur en was bijzonder saai met een eindeloos vlak gras- en struikenlandschap. De reden dat we naar Tucumán gingen was omdat Federico hier woonde. Federico heeft een paar jaar geleden een uitwisselingsjaar in Nederland gedaan en had de oom en tante van Elke als gastgezin. Grappig was het dan ook om Federico te horen praten met een Gronings accent en z´n aangeleerde een veelvloedige gebruikte stopwoordjes “jahoor” en “ja, man”. Even bang zijnde dat Tucumán nog niet in de Andes lag, werd onze angst weggenomen toen we bijna bij onze bestemming aankwamen en de bergen uit het niets kwamen opdoemen, zoals deze bergreeks van het noorden tot het zuiden van dit continent bekend staat te doen. Onze eerste blik op dit gigantische gebergte, onstaan door de botsing de oceaanplaat met de continentale plaat van Zuid-Amerika, was een feit.

We verbleven bij de familie van Federico, met z´n moeder Helena en z´n zussen Marcela en Cecilia, en werden niets anders dan in de watten gelegd. Ons eerste uitstapje was een wandeltocht met de vrienden van Federico in de bergen achter Tucumán. Eigenlijk verboden, klommen we met de nodige spanning over de oude bielzen van een oude spoorweg met en een afgrond van zo´n 30 meter onder ons, totdat op een gegeven momento een stuk van de overgroeide rails ingestort was en we gedwongen werden via de glibberige bergflank onze weg voort te zetten. In het weekend gingen we samen met Federico, z´n moeder, en een vriendin van z´n moeder, Virginia, naar het bergdorpje Tafí del Valle, waar Virginia een vakantiehuisje had. Vanaf daar ondernamen we een tocht met de auto door het droge bergachtige woestijnlandschap richting de Indianen ruïnes van Quilmes. Onderweg kwamen we de eerste lama´s tegen, en terwijl ze gelijk mijn aanwezigheid toevertrouwden, roken ze Elke´s angst wat tot enigszins dreigende spuug situaties leidde, maar gelukkig liep het voor iedereen met een sisser af. Vervolgens kwamen de eerste cactussen tevoorschijn die zich meer en meer uitbreidden naarmate de weg vorderde. Gigantische cactussen tot zeker 8 m hoog met ontelbare stekels van ongeveer 10 cm lang deden mij vermoeden dat het boomknuffelaarsgehalte in deze regionen redelijk laag moest zijn.

De ruïnes waren oorspronkelijk bewoond geweest door een stam indianen (waarvan ik de naam niet meer weet) rond het jaar nul, totdat de Inca`s met hun uitbreidingsdrang zich de stad op de steil bergflank toeeigenden. Het was een schitterend gezicht over de verwoestijnde vallei bespeld met talloze cactusgiganten en in de verte zelfs de eerste sneeuw die we zagen op de hoge bergtoppen van de Andes.

Weer afscheid genomen van deze lieve familie namen we wederom de nachtbus en dit keer richting Cordoba. Om Elke even bij te laten komen van de eeuwige praatjes in mijn slaap en om mij even wat rust te gunnen van Elke`s eindeloze geklets gedurende de dag besloten we hier allebei even een paar dagen een andere kant op te gaan. Na de eerste dag had ik Cordoba echter voor m`n gevoel al helemaal gezien, en lukte het maar niet om een excursie naar de bergen te regelen, dus begon ik mijn dagen een beetje verveeld uit te zitten op terrasjes… totdat op vrijdag m´n huisgenootje Mariska ook in Cordoba aankwam. Ook zij was verbaasd dat in de op-een-na-grootste stad van Argentinië zo weinig te bezoeken viel, hoewel het voor het (studenten)uitgaansleven een stuk interessantere plek is. Om Cordoba maar even te ontvluchten namen we een bus naar het dorpje Alta Gracia, waar Ché Guevara ooit een aantal jaar gewoond heeft toen hij z´n puisten nog aan het uitknijpen was. Aangekomen in het dorpje werden we aangenaam verrast door een eindeloos lijkende optocht van ´gauchos` te paard in hun traditionele kledij, waarvan de vrouwen met hun mooie lange rokken gedrapeerd over het paard en de kleine kinderen die hun paard al bijna beter bereden dan Zorro zelf, een prachtig aanzicht gaf. ´s Avonds hadden we een reservering bij een restaurant waar ook een tango-show gegeven zou worden (“hey, look at that, dinner and a show”, voor de Ice Age liefhebbers, en eentje in het bijzonder ;)). Chiquer dan ooit aten we een driegangen menu en mocht ik zelfs fancy-pancy de uitgekozen wijn voorproeven en mijn goedkeuring geven, de gedachte onderdrukkend om met een vies gezicht de wijn over de tafel te sproeien…je weet wel, gewoon omdat het kan. Maar het was gewoon allemaal erg lekker, en de show was ook heel leuk. Vandaag vertrekt Mariska richting Mendoza en gaan Elke en ik naar Buenos Aires omdat daar ons vliegtuig morgen naar El Calafate in Patagonië vertrekt!!

En dan om af te stuiten nog even de eerste vergelijkende trap, waarbij ik voor het gemak alles en iedereen maar even over één spreekwoordelijke kam scheer: Brazilië-Argentinië, wat is de stand? De macho-mannencultuur lijkt voorlopig gelijk op te gaan met de slijmballencultuur van de Argentijnen (vanuit een jaloers oogpunt bekeken natuurlijk). De concurrente wat betreft mooie vrouwen is hoog, maar de Argentijnse vrouwen lijken veel gereserveerder. Zowel het georganiseerde en Europees georiënteerde Argentinië als het chaotisch en Amerikaans georiënteerde Brazilië hebben hun charmes, maar och, wat drinken die Argentijnen weinig vergeleken met de Brazilianen… ja, Brazilië neem de koppositie ;).

Liefs,
Elke en Mark