Van de Samba- naar de Forró- tot de Aché-scene

Een “idyllische” gedachte hoe vijf eeuwen geleden een fregat aan zeilschepen, bevolkt met een tiental Europeanen, een aantal onderdrukte Afrikanen en een handjevol hier nog onbekende ziektes, in de maand januari deze maagdelijke, wild beboste baai binnen voer, wat gezien werd voor de monding van een grote rivier, waardoor de eerste vestiging tot Rio de Janeiro werd gedoopt. De eerstvolgende eeuwen, dankzij het goud uit Minas Gerais, uitgroeiend tot een grote, rijke en mooie koloniale stad. Maar wie zit er nou op een mooie historische stad te wachten… gelukkig hebben we nog de fantastische 20ste en 21ste eeuw die, met de fenomenale moderne architectuur gekenmerkt door de trefwoorden “flats”, “beton” en “sfeerloos”, de barokke basisstad op de achtergrond hebben weten te drukken.

Desondanks kun je het toch niet anders dan naar je zin hebben als je door de straten van de wijk Lapa loopt en live samba-bandjes uit bijna elke bar hoort, mensen op straat ziet dansen, je je tijd kunt doorbrengen op de wereldbekende stranden Copacobana en Ipanema, van magnifieke uitzichten over de met schitterende Bergen omringde baai kan genieten óf, misschien nog wel het belangrijkste en grootste voordeel van een grote stad, de mogelijkheid tot het consumeren van lekkere Belgische en Duitse biertjes en een stukje brie.

De laatste avond in Rio belandden we, na wat gegeten te hebben in een bar met een sambaband en swingende mensen, op een homage bijeenkomst voor Ivan, waarvoor we de vorige avond uitgenodigd waren. Ivan is een oudere rasta carioca wiens invloed, volgens veler zeggen, in de sambascene van Rio erg groot is geweest. Toen het eerbetoon, door middel van het maken van sambamuziek uiteraard, voorbij was, verplaatste het feest zich naar de straat. In een zijstraatje nestelden we ons op een comfortabele stoep of richel. Eerst enkel met een gitaar, later aangevuld door Elke op haar viool, en uiteindelijk met elk voorwerp waar maar een ritme uit te halen viel, zoals een lege fles drank of een tak scherend over de straatstenen, werd het straatorkest steeds groter. Vooral Elke wist iedereen te betoveren met haar vioolspel en ontving een speciaal carnival-samba-shirt van onze rastavrienden, en daarnaast ook een uitnodiging voor carnaval zelf.

Toch blij de grote stad weer te kunnen verlaten moesten we eerst een belofte nakomen. We zouden Grazielle en Rodrigo in Barra Mansa opzoeken, die we tijdens een onverwachte excessieve drankavond in het “wilde” Carlos Euler hadden ontmoet. Zo werden we meegenomen naar een Forró-feest in Volta Redonda. De setting deed denken aan een schuurfeest, waar de brede, gespierde mannen met een cowboyhoed rondliepen en elke vrouw de dansvloer op deden leiden. Als iele Simply Red zonder cowboyhoed en zonder ritmegevoel kon dit keer zelfs de continue emmers bier toevoer er niet voor zorgen mijn gene weg te nemen om op meer dan tien tenen tegelijk te stappen… maar een vermakelijke avond was het wel.

In een nieuwe poging het nationale park Itatiaia te bezoeken werden we door Rodrigo en Grazielle gedropt bij Taiana, een vriendin van Grazielle die ze al twee jaar niet meer had gezien. Uit het niets stonden we in het dorp Itatiaia ineens voor haar deur en zonder problemen werd er gelijk een kamer voor ons klaargemaakt. Dit keer wisten we het park wel te bereiken, maar door de regen waren er veel wandelpaden afgesloten, dus het bezoek werd beperkt tot een grote waterval. Vanuit de noordelijke ingang van het park zou het makkelijker zijn om mooie wandelingen te maken, maar daarvoor moesten we naar het dorp Itamonte afreizen. Eigenlijk een kleine afstand, maar soms is het zo moeilijk om ergens te komen in Brazilië, we zijn er de hele dag mee bezig geweest. Toen de regen eindeloos doorging en het voor de derde keer niet mogelijk was naar het park te gaan drong het eindelijk tot ons door dat het park ons helemaal niet op bezoek wilde hebben.

Naast mooie stranden en de Amazone is hetgeen wat er nu op de drempel staat het voornaamste waar een gringo bij Brazilië aan denkt: Carnaval!! In de lange besluitgang wat onze feestbestemming zou zijn kwam uiteindelijk het menig maal aangeraden São Thomé das Letras uit de bus rollen. Het zogenaamde “mystieke” dorpje met veel watervallen en grotten in de omgeving zou geweldig zijn. Een paar dagen voor het feestgedruis zou beginnen settelden we ons op een camping met de hoop dat de regen toch echt snel zou stoppen. Maar terwijl de mistroostige druppels de godsganse dag en nacht onophoudelijk en onverminderd bleven vallen, verviel ook onze stemming. Geplaagd door verveling, kou en natheid ontstond er een antipathie voor het dorp diens enige mystieke uitstraling volgens ons werd veroorzaakt door de immer aanwezige mistige regenwolk waarin het dorp gehuld werd. We sleten de dagen in internetcafés en in de lokale sloeber- en dronkelappenbar met potjes pool en luisterend naar de alienontmoetingverhalen van onze dronken poolconcurrentie. De spreekwoordelijke laatste druppel was bereikt en voordat carnaval uberhaupt begonnen was smeerden we hem van dit ellendige oord.

Onze toevlucht en carnavalsredding was Lambari. Vijf minuten na aankomst hadden we al meer plezier dan vier dagen in São Thomé das Letras toen we geroepen werden door een groep van 40 mensen die aan het indrinken waren in het huis dat ze voor carnaval gehuurd hadden en we uitgenodigd werden om mee te doen. De daaropvolgende twee dagen bestonden uit feesten…slapen…eten…slapen…eten…feesten tot in de late uurtjes op de carnavalsmuziek Aché (“vou não, quero não, faço não…”). Onderweg naar de kust konden we de laatste avond van carnaval nog in Angra dos Reis meemaken, voordat we onze weg voortzetten naar de boerderij waar Sonia werkt, vlakbij Mangaratiba, waar we ons nu bevinden. Sonia hadden we al aan het begin van onze reis ontmoet op het busstation van Barra Mansa waar ze ons gelijk uitnodigde om bij haar thuis te verblijven. Hopelijk kunnen we ons een beetje nuttig maken op de fazenda Bom Jardim, maar voorlopig zijn we al zielsgelukkig dat we al onze inmiddels afgrijselijk stinkende kleren kunnen wassen waar zelfs Pepe Le Pew zich diep in z´n holletje voor zou verschuilen.

Saudades,
Elkita e Markinho

PS I: de statistieken:
- totaal aantal busuren: 100
- totaal aantal vlieguren: 12
- totaal aantal lifturen: 6
- Schaakkampioenschap Elke-Mark: 0-1 in legs, 0-1 in sets (best out of 5)

PS II: Quote van de week:
-Mark met een broodje kipburger in zijn hand:
“Het is wel fijn om eens iets anders te eten dan een broodje hamburger”